Weg uit IJmuiden
Danny is geboren en getogen in IJmuiden. Nou ja, geboren is hij in het ziekenhuis in Beverwijk, in 1969. Maar daarna is hij nooit meer uit IJmuiden vertrokken. Tot een half jaar geleden. Toen heeft de woningbouwvereniging hem uit zijn huis gezet vanwege de overlast die hij veroorzaakte. Hij had altijd vrienden over de vloer, veel vrienden. De buren klaagden al jaren.
Maar Danny vindt het allemaal overdreven. Hij had zijn zaakjes goed op orde vindt hij zelf. Hij zat in de bewindvoering, deed zijn boodschappen, liep wat rond in het winkelcentrum en deed verder niemand kwaad. Hij was tevreden. Maar nu is hij ontzettend kwaad dat hij zijn huis en zijn spullen kwijt is. En dat ze hem helemaal naar Amsterdam hebben gebracht. Hij heeft een kamer, maar daar is hij niet blij mee. Hij wil het liefst vandaag nog verhuizen. Waarheen weet hij niet. “Desnoods op straat,” laat hij zich ontvallen. “Ik verdwaal hier midden in de stad, hoe kom ik nou ooit weer aan een woning in IJmuiden?” De spanning is van zijn gezicht te lezen.
Danny’s jeugd en gezin
Danny was het eerste kind van zijn ouders. Na drie jaar werd zijn zusje geboren. Zijn vader was leraar op de lagere technische school (LTS). Zijn moeder werkte een aantal uur in de week in het ziekenhuis, maar zij was ook veel thuis. Het gezin woonde aan de zuidwestkant van IJmuiden. Vanuit huis liep je zo de duinen in en naar zee. Danny vond dat heerlijk, zeker toen ze ook nog een strandhuisje aan zee kregen.
Ze speelden vaak op straat maar op zondag moest Danny naar de kerk. Zijn ouders waren actief lid van het Apostolisch Genootschap, een vrijzinnige kerkgemeenschap. Zondagmiddag was het bij Danny thuis een drukte van belang. Leden van de kerk kwamen de hele middag spelletjes doen en Danny moest daar ook aan mee doen.
Danny was een sportieve jongen. Als zestienjarige was hij goed in windsurfen op zee maar ook in roeien. Met zijn team roeide hij met gemak van IJmuiden, over het Noordzeekanaal naar Amsterdam en terug.
Naast sportief was Danny ook slim. Na het MBO ging hij door naar de hogere technische school (HTS) waar hij informatica studeerde. Dat ging hem goed af. Maar sport en studie waren voor hem niet genoeg. Hij wilde meer, hij ging op stap met zijn maten die hij al zijn hele leven kende.
Op eigen benen en drugsgebruik
Danny ging vrij jong op zichzelf wonen, vijf minuten fietsen van zijn ouderlijk huis. Nu hij een eigen huis had, kon hij meer tijd met zijn vrienden doorbrengen. Ze beleefden allerlei avonturen. In de haven van IJmuiden, op een steenworp afstand van zijn huis, werd veel gehandeld in drugs. Zo kwam hij in aanraking met heroïne. Hij vond het geweldig, elke keer die flash en dan die roes. Sport werd minder belangrijk en na verloop van tijd stopte hij daar helemaal mee.
Danny kan of wil zich niet veel herinneren van de periode tussen midden jaren tachtig en 2022, de tijd waarin hij heroïne gebruikte. Het ging maar door. “Zo is het nu eenmaal,” zegt hij daarover.
Aan het werk
Danny werkte bij een detacheringsbureau voor informatica en logistiek. Zijn drugsgebruik hield hij onder controle. ’s Ochtends stak hij twee spuiten in de zak van zijn colbertjasje en dan ging hij overdag naar de wc om een spuit te zetten. Ondanks de roes was hij goed in staat om zijn werk te doen.
Tijdens de Bijlmerramp in 1994 werkte hij bij ICOVA, het gemeentelijk reinigingsbedrijf. Als medewerker logistiek moest hij samen met anderen ervoor zorgen dat de afvoer van het puin in goede banen werd geleid. Dat was een enorme klus, herinnert hij zich.
Op latere leeftijd
Hij heeft nog vier jaar samengewoond met zijn vriendin, ook weer vlakbij zijn ouderlijk huis. Maar dat avontuur mondde uit in een huurschuld en ontruiming. Daarna woonde hij weer alleen.
Hij bleef wel naar de kerk gaan zo nu en dan, want dat was een vertrouwde omgeving. Met zijn moeder hield hij goed contact tot zij enkele jaren geleden overleed. “Zij was een hele lieve vrouw“, vertelt hij. Met zijn vader heeft hij nog wel contact, maar dat is wat minder dan met zijn moeder. “Hij is een brombeer“, vindt Danny. Met zijn zus heeft hij helemaal geen contact meer. Hij heeft niet eens haar adres of telefoonnummer.
We weten niet hoe het verder zal gaan. Danny is nu 55, nog vrij jong dus. Wat de toekomst brengen zal? Het is nog in nevelen gehuld, maar wie weet gaat de zon weer schijnen.
Amsterdam, 17 december 2024