Als ik het inloophuis binnenlopen zit Jacques met andere muzikanten te jammen in de gemeenschappelijke ruime. Het is een gezellige plek met veel plaats voor cultuur. Niet alleen muziek maar ook beeldende kunst. Overal hangt werk van bezoekers en boven is een atelier. Wij spreken elkaar in het kantoortje, daar is het lekker rustig.
Bretagne
Jacques is geboren in 1979 in Loudeac, een dorpje in Bretagne, Finistère. Zijn moeder was een Bretonse, uit een oudadellijk geslacht. Zijn vader kwam uit Zuid-Frankrijk. De familie van vader, moeder, Jacques, zijn broer en twee zussen, reisde regelmatig op en neer. Zeven jaar was Jacques toen zijn ouders gingen scheiden. De familie werd gesplitst. Jacques woonde met zijn moeder en zijn kleine zusje een tijd bij oma, die het familielandgoed beheerde.
Hij was altijd buiten, met de honden, paarden en alle andere dieren in de natuur. Het is een prachtige omgeving, met bos, weide en de zee. Jacques kon goed paardrijden. Hij was een blij en gelukkig kind. Zijn oma heeft hem ook de liefde voor muziek bijgebracht. Hij kreeg pianolessen en later heeft hij zichzelf gitaar leren spelen.
Later ging Jaques met zijn moeder en kleine zusje in een appartement wonen. Hij ging naar de middelbare school en begon aan een beroepsopleiding maatschappelijk werk. Toen hij achttien was, kwam er een oude vriend langs die samen met hem op avontuur wilde. En dat deden ze! Jacques ging van school en ze liftten naar Amsterdam.
Amsterdam
Ze hadden geluk en waren snel in Amsterdam maar ze hadden niets. Vier dagen hadden ze niet gegeten toen zij iemand ontmoetten die Frans sprak. Die bracht hen naar het klooster van de Zusters van Moeder Theresa in de Jordaan, waar zij te eten kregen. Na verloop van tijd ging het slechter met zijn vriend. Hij ging drugs gebruiken en raar doen. Dat was een nare ervaring maar Jacques ging er niet in mee. Hij maakte verbinding met Amsterdammers en hij was ook verliefd.
Terug naar Bretagne – Leven in mijn hart
Zijn moeder was bezorgd en kwam naar Amsterdam. Jacques ging met haar mee terug naar Bretagne. Hij maakte zijn school af en ging werken met kinderen in de basisschool leeftijd, eerst in vakantiekampen en later ook als leraar. Na een paar jaar kwam daar een einde aan omdat hij een extra diploma moest halen. Die opleiding was te duur.
Jacques ging op zoek naar werk. Hij werkte op een boerderij, tomaten plukken, allerlei klussen. ‘Dat was ook leuk, ik vind eigenlijk bijna alles leuk,’ vertelt hij. ‘Toen ging ik nadenken, wat voor leven wil ik eigenlijk leven? Ik heb tegen mijn moeder gezegd: ‘Ik wil leven in de natuur en met mensen. En ik wil genieten van elke minuut in het leven. Ik had een goede relatie met mijn moeder, oma en mijn kleine zusje. Mijn moeder en oma zijn nu in de hemel, mijn vader ook. En ze zijn ook in mijn hart. Dat zei mijn moeder altijd: “Als ik dood ben wil ik leven in jouw hart.” De zielen gaan nooit dood, dat is voor eeuwig. Ik geloof ook in reïncarnatie.’
Terug naar Amsterdam – verbinding met mensen en de natuur
Jacques wil met mensen, het leven en de natuur verbonden zijn. Hij had een auto en een appartement maar hij liet alles achter om terug te gaan naar Amsterdam. ‘Dat was een bewuste keuze en dat is anders dan wanneer je er niet voor gekozen hebt. Ik ben echt gelukkig met de keuze die ik heb gemaakt.’
Waarom Amsterdam? Jacques wil in verbinding staan met de hele wereld met allerlei verschillende mensen, met verschillende nationaliteiten. ‘Dat kon niet in Bretagne. Amsterdam heeft niet zo veel natuur maar zorgt wel goed voor de natuur die ze heeft. Je kan altijd natuur vinden, ook in Nederland.’
‘Ik had genoeg geld voor de reis, verder had ik niets. Maar dat vond ik niet belangrijk. Voor mij is echt belangrijk de liefde, vriendschap, leven met de mensen en de natuur. En de liefde is overal, ook bij moeder natuur. Ik ben ook wel verliefd geweest op een vrouw maar nu ben ik vrijgezel. Je moet lief zijn, dan krijg je nog meer liefde. Natuurlijk hou ik van mijn moeder, mijn zusje en mijn oma maar mijn grootste liefde is voor het leven, voor moeder natuur en God natuurlijk.’ Geloof je in God? ‘Natuurlijk, het is een zekerheid!’
Twintig jaar Beatrixpark
Twintig jaar verbleef Jacques in het Beatrixpark, met een matras en een slaapzak, verder niet. ‘En dat was prima. Ik wil de bomen zien en de sterren. Als het regent schuil ik onder de bomen. Ik liep eens door het park en zag in een boom een moedervogel met haar kinderen die probeerden te vliegen. Toen dacht ik, dat wil ik ook, vrij vliegen door de lucht. En dat is wat ik nu doe.’
Maar het Beatrixpark werd hem te druk, met mensen en politie. Hij is ook een keer flink in elkaar geslagen, verloor de helft van zijn tanden. ‘Die man had veel problemen met zijn hele familie, veel frustratie en hij kon heel moeilijk communiceren. Hij kwam een keer naar mijn tent en dat voelde niet goed. Dus ik bescherm mijn gezicht met mijn elleboog. Hij pakt een groot stuk hout en slaat zo op de tent. Mijn elleboog heeft mij gered. Hij wilde vechten, op die manier probeerde hij te zeggen wat hij voelde maar hij was zichzelf niet meer. Hij vraagt eigenlijk aandacht maar niemand luistert. Hij was alleen. Ik was misschien de enige die hem begreep. Ik werd door mensen verzorgd, in het ziekenhuis en om mij heen.’
Rust zoeken
Jacques gaat bijna elke dag naar het inloophuis, lopend en met de fiets. Vroeger kwam hij ook elders in de stad maar dat is hem nu te druk. ‘Hier ontmoet ik mensen. Ik doe activiteiten of ik help mensen als dat nodig is of ik zorg voor de bloemen en planten. Ik ben altijd bezig. En we maken muziek. Ik heb hier drie gitaren, gekregen van mensen. Als je iets voor mensen doet krijg je iets terug, wat je nodig hebt of wat mooi is voor jou.’
Eten en drinken krijgt hij ook van mensen. ‘Het leven zorgt voor jou. Ik krijg het of ik vind het ergens. Je moet wel iets doen natuurlijk, gewoon lopen, proberen iets te vinden. Ik heb 100% vertrouwen. Ik weet dat alles goed komt. Als je dat gelooft komt het ook goed, het gaat om de energie die je uitstraalt.’
Heeft hij nooit ruzie gehad? ‘Natuurlijk wel. Vroeger was ik vaker kwaad. Ik heb veel boeken gelezen om meer te weten, ook hoe je met ruzie om moet gaan. Rustig maken. Of afstand nemen. Ik ben niet een liefhebber van ruzie.’
Telepathie
Hij is nooit meer teruggegaan naar Bretagne. Zijn moeder is wel eens op bezoek geweest omdat zij zich zorgen maakte. Maar ze zag dat hij gelukkig was en heeft het geaccepteerd. Vorig jaar is zijn zusje hem komen opzoeken, dat was heel leuk. Zij woont in Bretagne, heeft een man en twee kinderen en werkt in de toeristensector.
Jaccques heeft geen telefoon. Hij houdt contact via messenger. ‘Je moet je wel een beetje aanpassen aan de manieren van de mensen als je wil communiceren. Maar ik probeer natuurlijk in contact te komen, of via telepathie. Ik voel het als er iets gebeurt. Een keer voelde ik mij echt niet goed. ’s Nachts zag ik alles, mijn zus had een ongeluk. En dat was ook zo.’
Veel mooie momenten
Als ik Jacques vraag wat in zijn leven een belangrijk moment is geweest, antwoordt hij: ‘Met dieren en de natuur heb ik heel veel mooie momenten meegemaakt. Ook met mensen, op een verrassende manier. ’t Is vaak een wonder. Een roodborstje komt iedere dag bij me en maakt contact met mij. Ik noem hem Bobo, een kindernaam maar ’t is ook beau, schattig. Ook toen ik verhuisde ging hij mee.’
‘Familie egel komt ook al maanden bij mij. Ik zag bij het water twee egeltjes romantisch doen. De uiteinden van hun stekeltjes hadden dezelfde kleur als de maan. Ik gaf ze eten, pinda’s en zo. Toen ik jarig was dacht ik: als het kan wil ik een bijzonder cadeautje. Er kwam niets, ik heb drie dagen gewacht. Toen kwam de familie egel met een baby’tje op bezoek, heel lief. Het kleine egeltje kwam met twee pootjes op mijn hand om te eten. Heel bijzonder.’
‘Die verbinding, dat is een prachtige ervaring. Het is moeilijk uit te leggen. Je moet het meemaken. Je krijgt niet in een dag verbinding met de natuur. Je moet de tijd nemen. Het vraagt minstens drie weken of een maand om het een beetje te voelen.’
Amsterdam,14 januari 2025
