Het levensverhaal van Gisèle

Gisèle, roepnaam Gigi, wervelt het café binnen als een lentebries in heldere kleuren; geel, oranje, maar vooral groen, lichtgroen, appelgroen, tot haar ringen en vingernagels aan toe. Expressieve ogen. Ze komt regelrecht van haar lunchafspraak. Ze wisselt nog wat afscheidswoorden via haar appelgroene smartphone. We bestellen thee en Gigi vertelt haar verhaal. Ze is goed van de tongriem gesneden en articuleert zorgvuldig.  

---

Moeder is een buitenvrouw 

Gigi werd in 1954 geboren in Paramaribo en groeide op in de wijk Abra Broki (over de brug). Ze kreeg een keurige opvoeding en ging vooral om met kinderen uit betere milieus zoals dochters van ministers en zakenmensen. Toen ze dertien jaar was, ontdekte ze dat haar vader nóg een gezin had met vijf kinderen en een vrouw. Dit bleek de binnenvrouw te zijn. Gigi’s moeder was de buitenvrouw. 

Op een dag haalde haar vader Gigi en haar vijf broers en zussen op om lekker in de auto rond te rijden. Ze mochten zelfs met z’n allen poseren in een fotostudio. Die foto bleek een afscheidscadeau. De volgende dag hoorde Gigi van haar tante dat papa met zijn ‘binnengezin’ naar Nederland was vertrokken. Gigi moest het haar moeder vertellen. Dat viel rauw op moeders dak want zij bleef met haar zeven kinderen achter. Omdat Gigi de brenger van het slechte nieuws was, had zij de indruk dat moeder haar dat kwalijk nam. Op haar beurt veranderde Gigi vanaf die dag in een opstandige puber. Zij wierp haar moeder voor de voeten dat ze zeven kinderen gebaard had van een man die gebonden was. 

Een vrije opvoeding 

Eigenlijk kreeg Gigi een heel vrije opvoeding. Moeder had een strenge Surinaamse opvoeding gehad en wilde het zelf anders aanpakken. Zij was au pair in het huis van Nederlandse mensen in Paramaribo en kopieerde hun opvoedingsstijl. Gigi zei geen ‘mama’ maar ‘moeder’ en geen ‘u’ maar ‘je’. Ook mocht ze uitgaan met haar vriendinnen en zelf bepalen hoe laat ze thuiskwam. Allemaal heel ongebruikelijk in Suriname. Haar moeder werkte volgens Gigi ‘de poten uit haar lijf’ en de kinderen hoefden niet te helpen in de huishouding zodat ze konden studeren. Toch verliep de relatie tussen moeder en dochter moeizaam.  

Naar Nederland 

Gigi correspondeerde zes jaar met haar vader in Nederland. Toen liet hij haar overkomen. Ze ging wonen in Utrecht in de YWCA, een meisjeshuis voor meisjes van goede komaf in een chique wijk bij het Wilhelminapark. Ze studeerde Spaanse taal- en letterkunde. De faculteit was gevestigd in een prachtig grachtenpand aan de Drift.  

In Suriname verslond Gigi de boeken van Cissy van Marxveldt, zoals het boek over Joop ter Heul ‘Een zomerzotheid’. Die boeken kreeg zij van de dochter van haar moeders werkgever als deze ze uit had. Maar het leven in Nederland bleek minder braaf. In de jaren zeventig hadden Surinaamse Nederlanders een slechte reputatie. Gigi vertelt dat ze te maken kreeg met nare opmerkingen over haar afkomst. Zelfs van docenten. Ze noemt het geen discriminatie maar ’onderscheid op basis van afkomst’.  

Hoe ze daarmee omging? “Niet opgeven,” zegt Gigi. ”Je leert door vallen en opstaan. Het leven kent ook leuke verrassingen.” Zo kreeg ze een relatie met een rechtenstudent, van zeer goede huize maar verslaafd aan cocaïne. Hij kon gewelddadig uitvallen. Ze heeft er nog een litteken van. Gigi ontworstelde zich aan de relatie. Ze vond een luxe appartement in het centrum van Utrecht, eigenlijk te duur, maar wel helemaal voor haarzelf. 

Genieten van studie en ballet 

Gigi genoot van de intellectuele inspanning van het studeren. Haar studie Spaanse taal- en letterkunde rondde ze met succes af. Ze verhuisde van Utrecht naar Amsterdam, ging rechten studeren aan de Universiteit van Amsterdam en werd linguïst en jurist.  

Vanaf jonge leeftijd had Gisèle een levendige belangstelling voor kunst en cultuur. In Utrecht volgde zij klassiek ballet bij Coby de Munck en later bij Anneke Helsloot-Goud. Ze danste op prachtige podia in de Stadsschouwburg Utrecht en in Muziekcentrum Vredenburg. In Amsterdam vervolgde zij haar balletonderwijs bij inspirerende docenten als Jolanthe Zalevska  en Karel van der Weghe op de dansschool van Barrie Stevens. Gigi maakte deel uit van mooie voorstellingen zoals Lulu van het Handke Weiszgezelschap in het Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond. Op de lokale tv had Gigi een eigen programma waarin ze bekende Amsterdammers interviewde: ‘Gisèle komt eten.’ 

Belangrijke mannen 

We praten over belangrijke mannen in haar leven. Met haar grote liefde verhuisde Gisèle van Utrecht naar Amsterdam. Zij gingen wonen in een culturele, artistieke woongroep aan een van de mooiste grachten van Amsterdam. Na het verbreken van de relatie bleven zij vrienden, met instemming van zijn partner. Gisèle werd zelfs de vaste oppas van hun dochters. Zij ziet ze als haar cadeautjes. 

Ook was er de man die haar leerde kamperen. Dat was een leuke relatie. Samen in een caravan naar de Ardennen. Het inspireerde haar tot het volgen van een studie Frans bij Maison Descartes. Pas na het verbreken van deze relatie kwam Gisèle uit de kast als buitenkind. Dat was heel emotioneel. Haar ex-partner vond het jammer dat zij zoiets belangrijks niet eerder verteld had.  

Gisèle had een bijzondere buurman, een historisch criminoloog. Hij was intelligent, aardig, arrogant, down to earth. Pas toen ze een relatie hadden, vertelde hij Gigi dat hij al jarenlang verliefd op haar was. Ze gingen samen naar Californië waar hij ‘visiting professor’ was aan de Universiteit in Berkely. Ze trouwden in de Stopera op de inauguratie dag van president Obama; in het wit, als een maagdelijke bruid. Haar man leeft niet meer. Hij overleed in 2019 door uitgezaaide darmkanker. Het was een ingrijpende gebeurtenis in haar leven: “Het leven zien verdwijnen uit de ogen van mijn man.”  

Rouwen en verder leven 

Tijdens de coronapandemie ging Gisèle dwars door rauwe rouw. Haar ex, de cadeaudochters en een heel goede Friese vriend sleepten haar erdoorheen. En de levenshouding die haar zo eigen is: niet opgeven. Ook wist de Singalong Bingo van Big Time Crew in het eerste klasrestaurant ‘De Prael’ haar op te vrolijken. Presentator Robert Plat noemt zij een vrolijke, positieve, bruisende, humoristische wervelwind met een leuke en lieve manier van presenteren. 

Tijdens de coronatijd kon Gisèle terecht bij het dak- en thuislozenrestaurant Franciscustafel van Saint Aegidio en bij het Leger des Heils. Ze ontdekte dat het Leger des Heils hulp biedt aan iedereen. Hier ontmoette ze stimulerende mensen: Henk de Vries, eigenaar van de Bulldog, een betrokken, lieve sponsor. Zwanine Siedenburg, een optimistisch mens met drive. Quirien van Berkel, lief, empathisch, betrokken. Belangrijke ontmoetingen die haar hielpen het leven weer op te pakken. Ze sloot zich aan bij ‘Walk of Life’ omdat ze graag iets wil doen voor de medemens en wil delen wat ze heeft. 

Een buitenkind zijn 

Dat zij een buitenkind is, heeft veel invloed op het leven van Gisèle gehad. Zij had een echte vader-dochterrelatie. Haar vader noemde haar zelfs zijn oogappel. Ze is een kopie van hem. Het verhaal gaat dat het kind van haar halfzus over een foto van haar zei: “Dat is opa met een pruik op!”  

Gigi vertelt: “Mijn hele toekomst in Nederland heb ik aan mijn vader te danken. Hij heeft mijn ticket betaald, een beurs aangevraagd, mij ingeschreven aan de Universiteit, huisvesting gezocht, enzovoort.” Gigi’s vader vond academische titels belangrijk en hij waardeerde het dan ook bijzonder dat Gigi twee universitaire studies succesvol afrondde. Toch, als Gigi haar vader tegenkwam en hij was in gezelschap van zijn binnenvrouw of haar halfbroer of halfzus (de ‘halvies’) dan negeerde hij haar. Dat schrijnde. 

Gigi heeft haar ‘vollies’, de volle broers en zusters, altijd gesteund. Dat betekende niet dat de relatie dan meteen ook goed was. Volgens Gigi waren de ‘vollies’ afgunstig omdat haar moeder ze van jongs af tegen haar had opgestookt. Zij mocht haar moeder niet meer zien, ook niet op haar sterfbed. Ze verboden haar zelfs haar moeder te begraven. Data van overlijden en begrafenis werden voor haar geheim gehouden.  

Ook mocht ze niet aanwezig zijn op de uitvaart van haar vader. Van de binnenkinderen, haar ‘halvies’, mocht zij wel komen, maar ze mocht niet laten merken dat zij ook het kind van hun vader was. Daar voelde Gigi zich te trots voor.  

Voor Gisèle zal er geen uitvaart zijn. Zij stelt haar lichaam ter beschikking aan de wetenschap. Maar ter nagedachtenis mogen de mensen die haar dierbaar zijn best flink feesten. “Laat ze maar lekker eten, drinken en dansen,” zegt Gigi.  

En dan wervelt ze het café weer uit, in een wolk van appelgroen. Op weg naar een volgende afspraak.  

Amsterdam, januari 2025