Glenn ontvangt me gastvrij in zijn flat in Amsterdam-Noord. Twaalf hoog met een fenomenaal uitzicht. Naast hem op de bank zijn vriendin L.: “De belangrijkste persoon in mijn leven op het moment.” Een andere, bijzonder belangrijke vrouw in Glenns leven, zijn moeder, is een aantal jaren terug op 104-jarige leeftijd overleden. Glenn en L. vullen elkaar aan bij het vertellen. Hun levens zijn op een bijzondere manier verweven.
Paramaribo
Glenn (1948) groeide op in zijn geboortehuis in Paramaribo met zijn moeder en drie zussen, zijn tante en haar kinderen. Glenn was de enige zoon en bovendien het jongste kind, dus hij was ‘een prinsje’. Tegelijkertijd heerste er een flinke discipline. Moeder was een sterke, alleenstaande vrouw. Glenn vertelt: “Later vroeg ik eens aan mijn moeder: Mamma, waarom ben je zo streng?” Toen zei ze: “Jongen, ik wil je beschermen voor de boze wereld.” Vader was zelden in beeld. Glenn heeft nog vage herinneringen aan een elegante man die hem kwam halen met een limousine. Dan gingen ze samen naar de bioscoop.
Naar Amsterdam
Op zijn dertiende jaar kwam Glenn naar Nederland. Hij kon inwonen bij een van zijn zussen die al getrouwd was. Een jaar later kwamen zijn moeder en een andere zus ook naar Amsterdam. Met z’n drieën betrokken ze een eenkamerwoning in de Jordaan. Glenn volgde de middelbare school en de tuinbouwschool en behaalde alle diploma’s die nodig zijn om een volleerd lasser te worden.
Hij ging werken bij de ‘Hoogovens’ in IJmuiden en bij de ‘Scheepsbouw’ in Noord. Glenn was altijd al dol op muziek en poëzie. Hij bezocht cafés op het Leidseplein. Als bas-, mondharmonica- en congaspeler raakte hij betrokken bij ‘Poëzie Hardop’, voorstellingen met fluitist Ronald Snijders en de dichters Zapata en Edgar Cairo. Schilder Armand Baag beeldde Glenn af in een koninklijke mantel als ‘de prins van Afrika’.
Naar Gambia
Toen hij 27 jaar was, leerde Glenn S. kennen, een Zweedse vrouw. De twee trouwden en gingen op reis, met de rugzak om. “Het was fantastisch! België, Frankrijk, Spanje, Marokko, Portugal, Senegal, Gambia.” Toen men in Gambia ontdekte dat Glenn lasser was, kwam al gauw de vraag: “Kun jij onze jongens leren lassen?” Zo werd Glenn docent lassen in Gambia. Hij maakte er kennis met een vriendin van zijn zus in Suriname. Zij was getrouwd met een invloedrijke captain die een schitterend huis had. Hij en zijn vrouw nodigden Glenn en S. uit om bij hen te komen wonen. “Echt fantastisch! Ik was de koning te rijk! Kon me geen beter leven voorstellen!”
Tweede huwelijk
Maar toen werd S. ziek; ze kreeg malaria. Ze namen de waarschuwing ter harte: “Ga niet naar een Gambiaans ziekenhuis. Injectienaalden worden er meerdere malen gebruikt.” Na twee jaar Gambia pakten Glenn en S. hun leven in Amsterdam weer op. Tot S. op een dag besloot dat ze terug wilde naar Zweden. “Ik had zoiets van: wat moet ik nou? Ik heb hier mijn vrienden. In Zweden zit ik in de kou. Amsterdam is mijn stad.”
Door de afstand verwaterde de liefde. Na verloop van tijd kwam S. terug uit Zweden, maar toen had Glenn inmiddels T. leren kennen, met wie hij trouwde. Ze gingen heel vaak samen de salsa dansen. Glenn raakte verslaafd aan cocaïne. Geleidelijk begon het steeds meer de dingen om hem heen te beïnvloeden, ook zijn huwelijk. Tenslotte leidde het tot een scheiding.
Op straat en weer onderdak
Plotsklaps stond Glenn op straat. ’s Nachts sliep hij in het Stoelenproject. Daar werkte L. als vrijwilliger. Zij zag Glenn als ‘een deftige zwerver’ in een blauwe parkajas en op Reebok schoenen. Zijn spullen droeg hij in een mooie blauwe rugtas met zich mee. Een charmante man. Het klikte tussen de twee. Ze dronken koffie in de Burger King, en in het Eerste Klas restaurant op het Centraal Station.
L. steunde Glenn in zijn zoektocht naar een dak boven zijn hoofd. Toen kon hij weer gaan opbouwen. In enkele jaren loste hij zijn schulden af. Ook overwon hij na verloop van tijd zijn verslaving. De band tussen Glenn en L. verdiepte zich en groeide uit tot een liefdesrelatie.
Vrijwilliger en beveiliger
Glenn mocht met het Drugspastoraat mee naar Lourdes. Tijdens een onderdompeling had hij de bijzondere ervaring te worden aangeraakt. Uit dankbaarheid ging hij koffie schenken bij de zondagmiddagvieringen in de crypte aan de Oudezijds Achterburgwal. Glenn is rooms-katholiek opgevoed en is nog steeds gelovig.
Nu kreeg Glenn steeds vaker te horen: ”U bent een goede lasser, maar u bent al wat ouder en daarom te duur.” Glenn besloot zich om te scholen tot beveiliger. Hij werd te werk gesteld bij de Universiteit van Amsterdam en had daar mooi contact met studenten en docenten.
Herseninfarct
Na vijf jaar werd Glenn getroffen door een herseninfarct. Hierna kon hij niet meer als beveiliger werken. Hij werd vrijwilliger bij een sociaal pension van HVO Querido. Daar hielp hij in de keuken, maakte de gangen schoon en schilderde de kamers voor de nieuwe bewoners. Als ervaringsdeskundige kon hij een rolmodel zijn voor de mensen met wie hij werkte.
Een jaar geleden kreeg Glenn opnieuw een herseninfarct. Daarover zegt hij: “Ik heb een metamorfose ondergaan. Ik ben milder geworden.” Glenn revalideerde en is nu nog steeds actief: hij gaat naar gym voor ouderen, fysiotherapie, zwemmen. Muziek raakt nog altijd zijn hart: vooral soul.
Het leven is waardevol
Elk jaar in februari gaat Glenn naar Suriname, waar zijn twee zussen hem ‘als een prins’ in de watten leggen in het familie-wellness-oord. Een zus is inmiddels overleden. Soms zeggen zijn zussen: “Blijf toch hier. Wat moet je in de kou?” Maar Glenn gaat altijd terug naar Amsterdam: “Amsterdam is mijn stad. Hier heb ik vrienden. Hier is L.”
Glenn geeft zijn leven nu een acht. Als belangrijke waarden noemt hij: discipline en geduld. L. vindt ook dat hij steeds flexibeler is geworden en dat hij zijn mooie verwondering heeft behouden. In de uitgebreide familie van L. is hij ‘onze broer Glenn’. Hij wordt er omarmd. Met enige regelmaat ziet Glenn zijn twee ex-vrouwen. Hij gaat in harmonie met ze om.
Stong foetoe
De fotograaf komt. Glenn laat zich fotograferen voor een schilderij dat vertelt over zijn Surinaamse afkomst. Hij zit daar prinsheerlijk: “Als een stong foetoe. In Suriname wordt een bouwwerk gedragen door steunpilaren. Met zoveel opgedane levenservaring, wijzer en milder geworden met de jaren, kun je een steunpilaar zijn voor de mensen om je heen. Voor volgende generaties. Letterlijk is zo’n steunpilaar ‘een stenen voet’. In het Surinaams: stong foetoe.”
Amsterdam, april 2025
