Vluchten naar Nederland
Mahjoub groeit op in Singa op Sudan. Zo’n 300 kilometer van de hoofdstad Khartoem. Suleiman is de naam van zijn vader. Hij werd geboren in 1963 en groeide fijn op, het was een goede tijd in Sudan. Economisch en politiek ging het goed. Er waren goede scholen en universiteiten. Totdat er een andere wind ging waaien. Onder het bewind van dictator Al Bashir was er geen ruimte voor zijn communistische idealen. Vanwege zijn activisme belandt hij in de gevangenis. Na een half jaar in de gevangenis vlucht hij naar Nederland.
Wonen en werken in Nederland
Het is 1998 als hij voor het eerst in Nederland aankomt. Hij belandt met zijn vrouw via azc’s in Gilze Rijen en Bussum, in Bloemendaal. Hij vindt een huis en werkt onder andere als schoonmaker en als productiemedewerker. Elke zaterdag gaat hij naar de markt in Beverwijk en komt daar allerlei mensen tegen: Sudanezen, Irakezen, Arabieren. Af en toe gaat hij met de trein naar Amsterdam voor een wedstrijd van Ajax. Hij krijgt een Nederlands paspoort. In 2004 wordt een tweeling geboren: twee dochters. Alles gaat goed.
Terug naar Sudan
Maar als in 2010 zijn moeder ziek wordt, komt hij voor een lastige keuze te staan. Wat eigenlijk geen keuze is. Hij gaat terug naar Sudan om voor haar te zorgen. Zo hoort dat in zijn cultuur. Je moeder laat je niet aan haar lot over. Broers heeft hij niet, dus hij moet het doen. Als zijn moeder een jaar later overlijdt, verhuist hij naar Khartoem. Het is relatief rustig in Sudan en Mahjoub bouwt daar een leven op en opent een advocatenkantoor.
Weer vluchten
Dan komt er opnieuw oorlog. Met z’n vrouw en dochters vertrekt hij met de auto naar Egypte. Daar vernieuwt hij zijn Nederlandse paspoort en gaat naar Nederland. Na vijftien jaar in Sudan komt Mahjoub in februari 2025 opnieuw in Nederland aan. Zijn vrouw en kinderen blijven achter in een Verenigde Naties-vluchtelingenkamp in Egypte.
“Wacht, wacht, wacht”
Op het moment van schrijven (maart 2025) heeft Mahjoub geen adres. Daarom kan hij niet werken. Geld om naar Egypte te sturen is er niet. Hij heeft contact met de gemeente en BCT (Brede Centrale Toegang) en een klantmanager. Hij kan er een grapje over maken: “De klantmanager zegt altijd wacht, wacht, wacht”, maar hij is haar erg dankbaar.
De meeste mensen uit de Sudanese community die hij kent uit zijn eerste periode in Nederland zijn naar Groot-Brittannië verhuisd.
Hij kan als moslim tijdens de ramadan in de moskee verblijven. Daar krijgt hij nu ook een maaltijd. Voor koffie gaat hij naar ‘Stem in de Stad’. Maar na de ramadan kan hij daar niet meer slapen. Hij maakt zich zorgen over hoe het dan verder moet.
Wachten op nareizen van gezin
Op dit moment kan Mahjoub niet terug naar Sudan. De verwoesting daar is groot. Hij wil niets liever dan dat zijn vrouw en kinderen naar Nederland komen. En het liefst opnieuw hier gaan wonen, in Velsen of in Beverwijk. Maar ze hebben geen Nederlands paspoort. Dat is een probleem, want nareizen is lastig. Ieder weekend belt hij met ze.
Blij met voetbal en muziek
Ondanks de moeilijkheden waar hij mee te maken heeft, klaart zijn gezicht op als het over voetbal en muziek gaat. Twee hobby’s. Hij somt de grote clubs op waar hij graag naar kijkt: Ajax, Barcelona, Liverpool, Bayern München. In Egypte: Al-Zamalek. In Sudan: Al Merrikh.
Als het over muziek gaat, luistert hij naar Bob Marley. Alleen Bob Marley. Die zong ‘Everything is gonna be allright’. Hopelijk geldt dit ook voor Mahjoub en zijn vrouw en dochters. Vooralsnog is de toekomst onzeker en moet hij afwachten.
Haarlem, 14 maart 2025
