In het Oranjepark deelt Stichting Dakloos Apeldoorn (SDA) ontbijt uit aan mensen die dit nodig hebben. Een van de medewerkers van SDA heeft Robin in contact gebracht met Stichting Walk of Life en hij wil vandaag zijn verhaal vertellen. Robin draagt altijd een pet en heeft een vriendelijke uitstraling. Het is prachtig weer en we kunnen op een bankje in het Oranjepark zitten tijdens ons gesprek.
De jonge jaren
Robin is geboren in Apeldoorn in 1985. De bevalling is moeizaam verlopen en dat had zijn weerslag op moeder en kind. Robin heeft een oudere broer en een jongere zus. Toen hij vier jaar was, kreeg hij een pseudokroepaanval. Hij herinnert zich dat nog goed: hij was heel angstig. Op school ging het redelijk goed maar thuis had het gezin veel problemen met Robin. Zijn ouders wisten niet hoe ze met hem om moesten gaan. Het werd ze te veel en toen Robin negen jaar was, ging hij naar een crisisopvang in Apeldoorn. Het was dramatisch voor Robin: zo jong al merken dat je ouders je niet in huis kunnen hebben.
Op z’n dertiende gebruikte Robin al harddrugs en XTC. Hij deed dit deels om te kunnen functioneren.
In het internaat wonen
Robin heeft in verschillende internaten gewoond. Ook kreeg hij jeugd-tbs in de Heldring Stichting in Elst, waar hij veel leerde. Maar het personeel vond dat hij daar niet thuishoorde. Robin had psychische problemen en hij werd daar niet goed voor behandeld. Hij leefde met het idee dat hij weer thuis zou gaan wonen als hij op z’n achttiende vrijkwam. Maar toen hoorde hij dat zijn ouders in scheiding lagen. Het personeel had dit met goede bedoelingen voor hem verzwegen. Het was een grote schok want het betekende dat Robin niet naar zijn ouderlijk huis terug kon. Als hij dat had geweten, had hij een intensieve kamertraining willen volgen.
Relaties
Robin kreeg op zijn achttiende een relatie met een Thaise vrouw en ze kregen samen een zoontje. De relatie hield niet lang stand en contact met deze zoon is er niet.
Hij vindt een nieuwe relatie. Deze vrouw begrijpt hem en ze is heel lief. Ze helpt hem op allerlei manieren en accepteert Robins moeilijke kanten. Samen krijgen ze drie zonen. Gezien Robins geschiedenis is het moeilijk voor hem om zich te binden aan deze jongens. Dat doet hem veel verdriet. Hij doet erg zijn best een goede vader te zijn. Ze verhuizen vanuit Apeldoorn naar Eerbeek, een rustige buurt. Robin maakt het huis mooi en de tuin geschikt voor de kinderen en doet leuke dingen met ze. In de weekenden zijn er vaak ‘grote mensen’-feestjes. Zijn schoonvader past dan op de kleinkinderen. Ze leiden bepaald geen burgerlijk leven! Ook is zijn schoonvader heel behulpzaam om instanties te benaderen. Hij regelt de uitkeringen voor Robin en helpt het gezin door er voor de jongens te zijn als het Robin te veel wordt. Want dat gebeurt nog steeds: Robin heeft drugs nodig omdat het vaak onrustig is in zijn hoofd. Door GHB en speed te nemen wordt hij juist rustig.
Uit elkaar
Zo langzamerhand gaat het beter met Robin en zijn gezin. Hij kan zich beter binden en wil heel graag nog een kindje om dit in praktijk te brengen: een soort tweede kans. Ze krijgen dan hun vierde zoontje, waar ze heel blij mee zijn.
Maar helaas, na een paar jaar kan zijn vrouw het niet meer aan: de kinderen, Robin met zijn drugs… Na achttien jaar komt er een einde aan deze relatie. Het doet Robin wankelen: weg is zijn vertrouwde omgeving. Omdat hij zichzelf nooit honderd procent vertrouwde, stond alles op naam van zijn vrouw: huis, verzekeringen enz. Zo kwam Robin dus alleen te staan, met schulden en zonder dak boven zijn hoofd.
Robin denkt heel veel aan die goede tijd met zijn vrouw en zijn zonen, het was de mooiste tijd van zijn leven. Trots laat hij op zijn telefoon de foto’s van zijn jongens zien. Hij heeft op dit moment geen contact met ze, maar hij hoopt dat het in de toekomst weer mogelijk is.
Zijn advies aan drugsgebruikers: neem geen ‘nieuwe’ middelen, want je weet niet wat het doet en wat erin zit.
Op zoek naar liefde
Robin zoekt zijn leven lang al naar echte liefde. Hij gaat naar een kerk in de Groene Hoven (wijkcentrum) in Apeldoorn. Daar heeft hij God gevonden en hij is er gedoopt. Robin helpt veel ‘collega’s’. De jongens in het Oranjepark vinden hem een goede jongen en hij merkt zelf ook dat hij mensen kan helpen. Maar of hij daar zelf nou beter van wordt… het kost hem veel energie.
Op straat leven
Een tijdje woonde Robin bij Omnizorg in Apeldoorn. Maar doordat hij een psychose kreeg, waarop niet goed werd gereageerd, is hij daar weggestuurd. Dus leeft hij weer op straat. Soms logeert hij bij een vriend of vriendin en hij was een tijdje in Brummen in een opvanghuis. Daar leerde hij een meisje kennen dat als een jonger zusje voor hem is. Zij komt ook vaak in het Oranjepark.
Robin heeft geen tanden: dat komt door alle drugs en medicaties. Er was al een ‘tandenplan’ voor hem, maar doordat hij op straat belandde, is dat plan weer van de baan. Binnenkort moet hij voorkomen bij Justitie in Deventer i.v.m. zijn schulden. Hij wil ook graag een nieuw psychiatrisch onderzoek. Misschien dat iemand bij Justitie merkt dat hij hulp en onderdak nodig heeft.
Robin is een heel handige man: hij heeft in allerlei sectoren gewerkt: horeca, hovenier, monteur, glazenwasser. Hij heeft het allemaal gedaan. Alleen: als de baas een grote mond geeft, is Robin weg. Het is toch al moeilijk voor hem om ergens lang te werken. Maar Robin blijft optimistisch.
Motto’s
Robins motto’s zijn:
HOUD VOL! ER ZIJN ALTIJD UPS EN DOWNS IN JE LEVEN,
en:
BEHOUD JE KARAKTER
Apeldoorn, mei 2025
