Als ik aankom bij Ronald komt de geur van koffie me tegemoet. Deze is afkomstig van de Douwe Egberts-fabriek, een heel stuk verderop. Wat blijkt? Ronald heeft daar 27 jaar lang gewerkt! Eenmaal binnen toont hij meteen hoe een goede kan filterkoffie gezet moet worden, met allemaal handelingen waar ik nooit bij stil heb gestaan. Onder het genot van deze lekkere koffie beginnen we met het levensverhaal.
Jonge jaren
Ronald werd geboren in 1959 in Rotterdam en groeide op in een gezin van zes: vader, moeder, een broer en twee zussen. Zijn vader was werktuigbouwkundige. Van hem heeft Ronald technische vaardigheden in zijn DNA meegekregen, waar hij tot op de dag van vandaag baat bij heeft. Van zijn moeder, die schooljuffrouw was, heeft hij een aantal mooie levenslessen overgenomen, zoals ‘discipline, structuur en regelmaat geven een mens houvast’. Ook benadrukte zij het belang van empathie.
Hij was niet gelukkig als kind. Zijn ouders pasten niet bij elkaar. Vader sloeg hem met de mattenklopper, op school werd Ronald vaak gestraft. Hij was een extravert kind, hij stotterde en was in de ogen van zijn ouders lastig. Nu zegt hij daarover: “Ik had waarschijnlijk wat je tegenwoordig ADHD noemt, maar dat werd toentertijd zo niet gediagnosticeerd.” Thuis en op school wisten ze zich geen raad met dit jongetje, en zo kwam hij al op zevenjarige leeftijd in een opvoedingsinstituut in Amsterdam terecht.
Daar ging het niet beter met hem, er waren strenge regels. Niemand mocht er naar buiten, hij voelde zich opgesloten. Af en toe wist hij te ontsnappen en dan zwierf hij in zijn eentje door Amsterdam, wat eten vragend aan de hippies op de Dam. Een keer wist hij een paar gulden bij elkaar te bedelen en stapte hij op de trein om naar huis te gaan, naar zijn moeder die inmiddels gescheiden was. Maar hij moest meteen weer terug. Tot zijn elfde jaar verbleef hij daar, een eenzame en harde tijd.
Hierna volgden jaren bij zijn moeder en jongste zus in huis. Daar waren veel spanningen. Dit uitte zich onder andere in heel veel knarsetanden. Dat leverde enorme pijnen op, er was geen geld voor onderhoud van het gebit. De gevolgen daarvan ondervindt Ronald tot op de dag van vandaag. Graag zou hij iets veranderen aan zijn niet fraaie tanden.
Zijn zussen is hij in de loop der tijd totaal uit het oog verloren, zijn broer overleed op dertigjarige leeftijd aan drugs.
Werkend leven
Toen hij twaalf jaar was, ging hij terug naar huis. Hij ging eerst terug naar de basisschool, daarna bezocht hij de koksschool en de hotelvakschool. Vervolgens wilde hij even niks met de horeca te maken hebben. Hij trok de wijde wereld in en vond werk in onder andere Londen en Parijs. Hij werd veger in de havens en werkte als sorteerder in een oude Jaminfabriek.
Nooit is hij werkloos geweest. Het grootste deel, 27 jaar lang vanaf zijn 21e, bracht hij door bij Van Nelle, later Douwe Egberts. Hij begon aan de lopende band, werd kok in het bedrijfsrestaurant en op het laatst werkte hij op kantoor voor sales en administratie. Naast zijn werk bij Douwe Egberts had hij zeven jaar lang zijn eigen hondenbedrijf als zzp’er. Daar bood hij hondentrainingen aan en had hij een uitlaatservice. Met 57 jaar kon hij met de VUT (vervroegde uittreding).
Van het salaris dat hij overhield plus zijn spaargeld vertrok hij naar Thailand. Hij nam zijn honden mee en zette daar een printbedrijf op dat floreerde. Toen echter aan het licht kwam dat een zakenpartner hem bedroog, stopte hij ermee en sinds 2022 is hij terug in Nederland. Pas drie weken vóór dit gesprek plaatsvond, verliet hij het daklozenopvangcentrum van het Leger des Heils. Nu heeft hij een mooie flat toegewezen gekregen in Utrecht. Via een activeringscoach van hetzelfde Leger des Heils belandde hij bij Werkbedrijf ICT voor drie dagen per week. Hij repareert computers, haalt ze leeg en bouwt updates in. Tegelijkertijd volgt hij cursussen om certificaten te halen op dit gebied. Want: “Je moet ambitie-conditie hebben en houden! Ik wil altijd nieuwe dingen leren en nieuwe mensen leren kennen.”
Drie langere liefdesrelaties
In 1985 leerde Ronald een vrouw kennen met wie hij zeven jaar getrouwd is geweest. Ze kregen samen een zoon. Alles liep goed, ze hadden allebei een baan, een eengezinswoning en contact met de ouders van beide kanten. Het huwelijk eindigde echter abrupt toen zijn vrouw van de ene dag op de andere aankondigde: “Ik ben lesbisch geworden, ik ga weg.” De jaren erna zag Ronald zijn zoon nog regelmatig, maar ook dit contact stopte ineens. Dat heeft hem veel verdriet gedaan. Zijn vermoeden is dat zijn ex-vrouw hem bij zijn zoon in een kwaad daglicht zette.
Jaren later, toen hij in Parijs vertoefde, ontmoette hij een Franse vrouw met wie hij tien jaar samenwoonde. Ze wilden samen een mooi huis kopen in Zuid-Frankrijk, maar financieel liep dat spaak. Na een reis door Italië vestigden ze zich in Nederland. In het laatste jaar van hun relatie overleden zowel de vader als de moeder van deze vrouw. Ze kwam in een depressie terecht en veranderde zodanig van karakter dat Ronald haar niet meer herkende – hij stopte de relatie.
In Thailand tenslotte leefde Ronald viereneenhalf jaar samen met een vrouw die hij via een datingsite had leren kennen. Alles verliep aanvankelijk voorspoedig en door informeel met haar te trouwen kon hij telkens een visum voor een jaar krijgen. Hij begon met de zoon van deze vrouw een printzaak die een succes werd. Jammer genoeg kwam hij erachter dat hij opgelicht werd door deze vrouw en haar zoon en hij beëindigde deze relatie. Hals-over-kop moest hij terug naar Nederland omdat zijn visum twee weken later afliep. Zo kwam hij ‘zonder iets’ uiteindelijk in Utrecht aan.
Nu woont Ronald alleen, hij kent drie vrienden en geniet via internet van het contact met bekenden over de wereld.
Ongeluk
Op 23-jarige leeftijd maakte Ronald een ernstig ongeluk mee. Hij raakte met zijn Renaultje, op weg naar Douwe Egberts in een kettingbotsing verzeild. “Ze hebben me uit de auto moeten zagen, mijn heup, tenen, pols, alles was gebroken.” In het ziekenhuis stelden ze voor een nieuwe kunstheup te nemen. “Maar gelukkig,” zegt Ronald, “Was ik toen zo verstandig om dit niet te laten doen.” Immers, een kunstheup zou nog maar één keer vervangen kunnen worden want gaat niet je hele leven mee. Mogelijk zou hij al vroeg invalide worden en in een rolstoel belanden. Dus hij liet zijn heup repareren, missie geslaagd, en pas later volgde een operatie. Inmiddels bezit hij al 37 jaar een kunstheup, een wonder! Hoe dat kan? Omdat hij zich verdiept heeft in wat zijn lichaam, specifiek zo’n heup, nodig heeft om zo lang mee te kunnen gaan! Ronald heeft veel kennis van techniek: “Als ik iets goed bekijk, kan ik het namaken of repareren.” Dat doet hij dus ook met zijn kunstheup, hij weet hoe slijtage te voorkomen.
Alzheimer tegengaan
Een gevleugelde uitspraak van Ronald is: “Blijf weg van Alzheimer!” Hij hecht veel waarde aan een gezond leven. Niet drinken, niet roken, gezond eten, genoeg bewegen – hij doet het allemaal. Twee keer in de week gaat hij zwemmen, hij fietst veel en wandelt elke dag met zijn honden. Zijn overtuiging is: “Bezig blijven en multitasken is goed want zo voorkom je allerlei ouderdomskwalen.” Hij realiseert zich goed dat het ook anders had kunnen lopen, dat hij in de ban van drank of drugs had kunnen raken. Maar dat heeft hij niet laten gebeuren.
Gek op honden
Al vanaf 1981, in zijn eerste huwelijk, zijn honden heel belangrijk in het leven van Ronald. Hij hield veel van twee herdershonden, eentje heette Mick, vernoemd naar Mick Jagger. Tegenwoordig is hij in het bezit van twee Siberische huskies waar hij dol op is. Zij zijn nog in Thailand en hij reist ten tijde van dit verhaal naar Thailand om ze op te halen. Hij zegt erover: “In moeilijke tijden zie ik ze als mijn therapie, ze houden me gezond.” De honden en hijzelf gedijen bij het naleven van de regel ‘discipline, structuur en regelmaat geven houvast’.
Mooiste moment
Toen Ronald genoeg geld had gespaard bij Douwe Egberts kocht hij een oude camper, die hij natuurlijk zelf opknapte. Daarmee trok hij in zijn eentje door de Verenigde Staten. “Met koffie maak je vrienden,” zo vertelt hij. Het bleek onderweg wanneer hij lekkere koffie zette voor medereizigers en met iedereen wel een praatje aanknoopte. Hier komt tot uiting dat Ronald echt een levensgenieter was, en nog steeds is.
Op zekere dag was hij in de buurt van Seattle en wilde hij heel graag de luchthaven verkennen en hij besloot er te ontbijten. Zo gezegd, zo gedaan. Hij moest ergens een poortje door en zag daar een beveiliger staan. Het was een grote vrouw, met overgewicht. Hij herinnert zich nog haarscherp dat hij vanbinnen dacht: “Die zal wel vaker naar de McDonald’s gaan!” Hoe dan ook, ze maakten intensief oogcontact met elkaar. Toen bracht Ronald plotseling uit: “Wil je een dansje met me maken?” En dat nam ze aan, ze dansten zomaar drie minuten met elkaar op dit vliegveld! Een magisch moment dat hij nooit zal vergeten.
Levenswijsheid
Wat Ronald door al deze gebeurtenissen en ervaringen van jongs af aan leerde, was: je moet nergens een probleem van maken. Er zíjn geen echte problemen (behalve misschien als je geen huis hebt bijvoorbeeld). “Laat los en kijk per situatie wat je te doen hebt. Zo heb je ook geen stress en kun je altijd goed slapen. Het heeft geen zin om over allerlei zaken te tobben: maak keuzes, het is óf-óf en niet én-én.” Telkens vertelt hij dat ieder mens zijn verantwoordelijkheid moet nemen en nooit een ander de schuld moet geven. “Blijf bij jezelf, heb eigenliefde,” is een motto dat daarbij past. Dat levert zelfverzekerdheid en standvastigheid op. En ook al heeft Ronald vele tegenslagen gekend in zijn leven, hij staat elke keer weer op, formuleert een wens of ambitie en zorgt ervoor dat hij die waarmaakt. Dat hoeft niet snel, wel realistisch blijven. Daadkracht en oplossingsgerichtheid hebben hem ver gebracht.
Als ik het verhaal langzaam wil gaan afronden, vraag ik hem of hij tevreden is met wat hij verteld heeft. Hij wil nog wel iets toevoegen: “Ik geloof in het goede van de mens. Daar wil ik aan blijven vasthouden, ook al zullen er altijd mensen zijn die hier misbruik van kunnen maken …”
Utrecht, februari 2025
One comment on “Ronald”
Dank voor het optekenen van dit levensverhaal. Het was mooi om te lezen. Ronald heeft het één en ander meegemaakt zeg, fijn dat hij een huis heeft en heel belangrijk: zelfliefde!