Man op de maan
Marcel werd geboren op 10 september 1969. Een bijzonder jaar waarin de eerste man op de maan landde en het internet werd uitgevonden. Hij groeide op in Rozenburg, waar hij samen met zijn ouders en één broer woonde. Tegenwoordig heeft Marcel geen contact meer met zijn broer, en dat vindt hij prima.
Toen Marcel zeventien jaar oud was heeft hij zijn ouderlijk huis verlaten. Op 9 juli 1987 pakte hij een tasje met kleding en trok de deur van zijn ouderlijk huis voor de laatste keer achter zich dicht. Zijn vader had een drankprobleem en een agressieve dronk. Hij had zijn vrouw die dag ernstig mishandeld. Dat was de druppel die voor Marcel de emmer deed overlopen.
Het nieuws dat Marcel zou vertrekken ging als een lopend vuurtje rond in zijn vriendenkring. Er ontstond een groot afscheidsfeest waar honderden mensen kwamen.
Pleeggezin
Daarna vertrok Marcel naar Rotterdam. Eerst verbleef hij bij vrienden. Vervolgens kwam hij in een pleeggezin met 22 jongens terecht. Het was een mooie tijd, al kwam hij hier in aanraking met jongens met diverse verslavingen, zoals drugs, alcohol en gokken.
Hier woonde Marcel tot hij in mei 1989 in dienst ging. Hij was als hospik gelegerd in Hollandsche Rading. ’s Avonds verdiende hij bij als kabeltrekker voor het GAK.
Na zijn diensttijd kwam hij weer op straat te staan. Hij keerde terug naar Rotterdam en kwam weer in zijn vroegere pleeggezin terecht.
Eerste grote liefde
Marcel vond een baan bij de lijm- en gelatinefabriek in Delft. Daar leerde hij zijn eerste grote liefde K. kennen. Een Duitse vrouw met een dochtertje van één jaar oud. Samen vertrokken zij naar Duitsland om bij haar oma te gaan wonen. Dat liep mis omdat haar oma vanwege de oorlog een pesthekel had aan Nederlanders. Marcel vertrok uiteindelijk definitief uit Duitsland en heeft K. daarna nooit meer gezien. Wel kreeg hij van haar een oude rood-witte Lejeune fiets, waarmee hij van Xanten naar Rotterdam fietste. Daar vond hij opnieuw onderdak bij het pleeggezin waar hij eerder had gewoond.
Eerste echtgenote
Hij was toen 22 jaar en werkte in die periode veel in de bouw. Na een aantal baantjes haalde hij zijn certificaat voor asbestverwijdering. Daarmee vond hij een goede baan in Schiedam. Van zijn salaris kon hij een kamer huren. Doordat hij veel blowde en dronk, ontstond er een betalingsachterstand voor de huur en moest hij weer vertrekken. De keuze viel op Utrecht, omdat hij had gehoord dat winkelcentrum Hoog Catharijne overdekt en warm was. Daarnaast kon hij met enige regelmaat terecht in de opvang en had een aantal baantjes via het uitzendbureau. Toen hij ruzie kreeg, hakte hij in 1995 de knoop door om naar Amsterdam te vertrekken. Daar kwam hij terecht bij het Leger des Heils op de Wallen.
Op 28 maart 1997 heeft hij daar zijn eerste echtgenote B. leren kennen. Zij was een asielzoekster uit Albanië en verbleef samen met haar dochter in het asielzoekerscentrum. ’s Nachts klom Marcel over het hek om bij haar te zijn. Na een slepende asielprocedure was B. uitgeprocedeerd en werd het stel dakloos. Zij kwamen in Den Bosch terecht. Marcel werkte als een paard om een woning te kunnen betalen, terwijl B. probeerde asiel aan te vragen in Duitsland. Op 1 februari 1999 lukte het Marcel een appartement te huren en haalde hij B. en haar dochter terug uit Duitsland. Hij had een baan als machineoperator en hun eerste zoon werd op 4 juni 2000 geboren.
In 2001 besloten ze een verblijfsvergunning aan te vragen op basis van hun partnerschap. Marcel had toen inmiddels een vaste aanstelling bij een mengvoederbedrijf. B. wachtte de procedure samen met haar dochter af in Albanië, waar zij op 9 januari 2002 trouwden. In oktober van dat jaar kwam B. terug naar Nederland. In juni 2003 werd hun tweede zoon geboren. Het hele gezin was nu verenigd en legaal in Nederland.
Hoewel beiden werkten, ontstonden er toch spanningen in het gezin, omdat de dochter van B. heftig begon te puberen. Toen Marcel haar uiteindelijk met de hulp van Jeugdzorg in een gesloten inrichting liet plaatsen, barstte de bom. In oktober 2008 gingen zij uit elkaar.
Dope sucks
De kinderen waren om de week bij Marcel. Dat was lastig te combineren met zijn werk, tot hij L. ontmoette. Zij zorgde voor de kinderen, waardoor hij weer volledig aan het werk kon. Op 13 april 2009 zijn ze getrouwd. Zeven dagen later, op 20 april, werd hun zoon geboren. L. bleek al snel een grote passie voor de computer te hebben. Ze verwaarloosde het huishouden en zat alleen nog maar achter het beeldscherm. De problemen werden nog groter toen Marcels inkomen daalde na een baanwissel. Op 8 maart 2010 stortte zijn wereld in. L. verliet hem voor een andere man in Duitsland. Samen met hun zoon en een groot deel van de huisraad vertrok zij met de noorderzon.
Zonder vaste opvang voor zijn zoons en de druk om te moeten blijven werken, stapelden de problemen zich op. Daarnaast kon hij het vertrek van L. met hun zoon niet accepteren en had geld nodig voor een advocaat. Omdat dit met het salaris van zijn toenmalige baan niet ging lukken, maakte hij de grootste fout van zijn leven door te kiezen voor het snelle geld. Via-via kreeg hij het aanbod om anderhalve kilo cocaïne te smokkelen vanuit Curaçao. De cocaïne had hij in zijn kleding genaaid. Bij aankomst vroeg een douanebeambte om zijn boardingpas. Toen hij die niet snel tevoorschijn kon toveren, sloegen de zenuwen toe en viel hij door de mand. Hij zat eerst twee weken vast op Schiphol-Oost en de rest van zijn tijd in Zwaag. Zijn moeder kwam hem daar opzoeken.
Toen hij vrijkwam, was hij alles kwijt. Eerst ging hij naar de jarige dochter van B., die tijdens zijn verblijf in de gevangenis bevallen was van een dochter. Daarna vertrok hij naar Duitsland om L. en hun zoon te zoeken. Hij vond ze op een zolderkamertje, in een jammerlijke toestand. Hij besloot om zijn zoon mee terug te nemen naar Nederland. Maar op het station werd hij omsingeld door zes politiewagens. Hij moest zijn kind weer afstaan en ging onverrichter zake terug naar Nederland. Marcel heeft hem daarna nooit meer gezien.
Ook met zijn andere kinderen is het contact verwaterd. Terug in Nederland begon hij met niks. Zoals Marcel zelf zegt: “Dan kan het alleen maar beter worden.” Hij moest zich regelmatig melden bij de reclassering en zocht ondertussen naar onderdak en werk. In die tijd kreeg hij een relatie met J., maar dat liep op niets uit. Uiteindelijk belandde hij in de drugsopvang, waar hij in contact kwam met zware drugsverslaafden en zelf ook aan de harddrugs raakte. Aanvankelijk ging het goed. Hij had begeleiding, kreeg een relatie met A., en werkte als oproepkracht bij een postbedrijf. Na verloop van tijd kreeg hij steeds meer conflicten waardoor hij in december 2012 naar Utrecht vertrok.
De weg omhoog
Tot 2018 is Marcel drugs blijven gebruiken. Toen diende zich een grote verandering aan. Op 3 november van dat jaar kreeg hij een huis. Inmiddels heeft hij ook weer een vriendin die hij via Facebook leerde kennen. I. is 28 en woont in Nairobi. Terugkijkend heeft Marcel best moeilijke tijden doorgemaakt. Zelf zegt hij dat hij zijn lessen wel heeft geleerd, en dat hij er sterker en slimmer uit is gekomen. Met zijn huis en nieuwe vriendin voelt hij zich de hemel te rijk. Marcel doet veel vrijwilligerswerk. Vooral koken vindt hij fijn. Hij is jaren afhankelijk geweest van anderen en wil nu iets terugdoen. Ook geeft hij stadswandelingen, waarin hij laat hij zien wat het betekent om dakloos te zijn in Utrecht.
Hoogtepunten
Als hij op zijn leven terugkijkt, noemt Marcel een aantal hoogtepunten. Om te beginnen zijn bruiloft in Albanië. Daarnaast de geboorte van zijn drie zoons. Ook de eerste kus in Kenia met I. beschrijft hij als een hoogtepunt. Een ander bijzonder moment was toen hij zijn eerste appartement in Utrecht kreeg, met behulp van maatschappelijk werk. Hij kwam in een begeleid wonen project terecht. In dit eerste appartement liet Marcel dakloze vrienden slapen en douchen. Toen dit voor te veel overlast zorgde, moest hij vertrekken. Zijn huidige woning valt onder het ‘laatste kans beleid’. Hij staat daarvoor onder een strenge controle, maar komt daar glansrijk doorheen.
Het gaat inmiddels zo goed dat de gemeente aandringt op betaald werk. Marcel is begonnen met solliciteren maar ziet dat niet zitten. Als het zo doorgaat zegt hij dat hij op het vliegtuig stapt en ervandoor gaat. Zijn relatie met I. is soms turbulent. Maar het is een droom van hem om in Kenia een bakkerij te beginnen. Hij houdt van de mensen daar, ze klagen nooit, ook al hebben ze niets. In Nederland voorziet Marcel een leven vol stress. Dan haalt hij de zestig niet eens. In Afrika kan hij wel honderd worden.
Behalve de drugssmokkel zou hij alles weer precies hetzelfde doen. Marcel heeft een gouden leven gehad. Hij heeft een passie voor Afrikaans koken en wil zich daarop focussen. Daarnaast vindt hij het heerlijk om te schaken. Ook volleybalt hij graag, bezoekt concerten en is onlangs nog naar de opera geweest. De band Pearl Jam loopt als een rode draad door zijn leven. Hij zag deze band ooit live op Pinkpop.
De mangoboom
Marcel voelt dat er veel belangrijke mensen in zijn leven bestaan. Allereerst natuurlijk zijn kinderen, maar ook mensen uit de wereld van de kerk. Toen hij in 2011 in de gevangenis zat, kwam hij in aanraking met een pastoor die hem een bijbel heeft gegeven. Vanaf dat moment werd het geloof erg belangrijk voor hem. Marcel zegt dat hij veel aan God te danken heeft. Hij heeft hem alles gegeven wat hij nodig had.
Dat raakt aan een verhaal dat Marcel ooit schreef. Als in Afrika de mangoboom zijn gefermenteerde vruchten laat vallen, komen alle dieren op het zoete fruit af. De apen, leeuwen en giraffen doen zich te goed aan het fruit, dat dan een flinke portie alcohol bevat. Zij komen in hun roes en geen enkel dier doet een vlieg kwaad. Op het muziekfestival wat jaarlijks op Hemelvaartsdag in Den Bosch gehouden wordt ziet Marcel hetzelfde gebeuren. Daar is de sfeer grandioos en iedereen behandelt elkaar liefdevol en met respect. Dat is dat waar het om gaat voor Marcel. Hij had liever in een villa gewoond, maar uiteindelijk gaat het erom wat je voor een ander kunt betekenen. Wat kun je doen om de hemel een dagje op aarde te krijgen?
Utrecht, februari 2025
