Bryans levensverhaal is meeslepend. Wat heeft hij veel beleefd en gezien in zijn leven. Hij vertelt erover met een mengeling van humor en passie, maar soms ook schaamte en verdriet. De rode draad is op zoek zijn naar een thuis. Zoals Bryan zegt: “Dakloos is niet erg, thuisloos wel. Je bent op zoek naar die arm om je heen, naar genegenheid.”
Van Paramaribo naar Rotterdam
Bryan verhuisde op vijfjarige leeftijd vanuit Paramaribo naar Rotterdam. Hij woonde in een buurt met veel Surinamers. Ze noemden dat misschien dan wel een achterstandswijk, maar het was er gezellig. Je kon er spelen, sporten, naar school gaan en gewoon lekker kind zijn. Bryan had een fijne jeugd tot zijn veertiende levensjaar. Toen overleed zijn moeder. Een jaar later, op zijn vijftiende, stond hij drugs te dealen achter het Centraal Station.
Keerpunt
Het overlijden van zijn moeder was een keerpunt in het leven van Bryan. Hij vertelt: “Niemand heeft ons opgevangen. Geen oom, geen tante, geen familielid keek naar ons om.” Bryan had toen ook nog een broertje van vijf en een zusje dat nog maar zes dagen oud was. Hij wordt emotioneel als hij over die rouwtijd en over zijn moeder praat. “Ik bleef bij mijn stiefvader, maar daar hield ik het al snel niet meer uit. Ik wil niet slecht over hem praten, maar ik heb redelijk wat tikken gekregen. Als ik aan die tijd terugdenk, zou je dat geen enkel kind gunnen.”
De straat bood een alternatief. “Er werd aan me getrokken door oudere mensen en zodoende ben ik er via via ingerold. Ik was vijftien, zestien jaar en ik kon onafhankelijk zijn. Het geld komt binnen, je hebt aanzien. Ik zou nu zeggen dat dat mijn rouwproces was. Mijn rouwproces was een bad move.”
Bryan sliep overal en nergens. De enige persoon die hem wél heeft opgevangen was W., samen met zijn familie. “Bij hen mocht ik slapen en zij waren er veel voor me.” Ondertussen besteedde Bryan zijn tijd aan dansen in de disco, feestjes en dealen. “Ik was echt een topdanser.”
Diensttijd
Bryan heeft nog een tijdje op de middelbare school gezeten, maar heeft die niet afgemaakt. Toen kwam ineens het bericht dat hij in dienst moest. “Dat wou ik helemaal niet. Maar ze hadden me in de smiezen.” Bryan had gehoord dat je heel veel drop moet eten voor de keuring. Dan zou hij geheid worden afgekeurd. Hij begint heel hard te lachen. “Dus ik de hele benzinepomp leeggekocht en drop gegeten. En wat denk je? Goedgekeurd.” Hij vervulde zijn dienstplicht in Brabant.
Maar eigenlijk ging hij gewoon door met zijn oude leventje. “Het was best leuk hoor in dienst, maar ik kon het andere leven niet laten.” Bryan ging een beetje stout doen in militaire kleding. Weer drugs dealen. Uiteindelijk ging hij niet terug en werd hij oneervol ontslagen vanwege dienstweigering. Hij ging terug naar Rotterdam en naar zijn oude leventje.
Onverwerkt verdriet
Volgens Bryan werd de drugsscene een substituut voor het onverwerkte verdriet over het verlies van familie. “In die scene werd ik gezien. Ik was het mannetje, de dealer. Ze zaten als vliegen om me heen als ik er was.” In die tijd was hij vooral bezig met feesten. “Ik had een goede tijd maar ik rouwde nog steeds niet. Mijn rouwproces was een movie. Je hebt veel geld, koopt kleding, neemt meisjes mee, rijdt in een dikke auto, gebruikt coke. Dan sta je niet stil bij je broertje en zusje. Je vergeet de waarde waarvoor je eigenlijk op aarde komt. Dat is familie. Maar als je familie niet naar jou omkijkt, dan ben je op en boos.”
Gevangenis
Bryan belandt meerdere keren in de gevangenis voor het dealen van drugs. Zijn ervaringen zijn niet negatief. “Ik zal je eerlijk zeggen, ik had echt rust in de gevangenis,” zegt hij, gevolgd door een grote lach. Hij vertelt ook dat de gevangenis hem een dak boven het hoofd bood. Iets wat hij vaak miste. “Ik sliep overal en nergens. Soms had ik wel huisjes, maar dan was er altijd drukte en moest je geld of iets anders geven om wat terug te krijgen. In de gevangenis heb je rust als je gaat liggen.”
Twee dochters binnen één maand
Tussendoor gebeurt er nog meer. Na zijn eerste gevangenisstraf krijgt hij een vriendin. De relatie houdt geen stand, maar zijn eerste dochter wordt wel geboren. Binnen een maand wordt zijn tweede dochter geboren, bij een andere vrouw. De moeder van zijn tweede dochter bood hem een tijdje een thuis. “Ik heb daar een tijdje in huis gewoond en haar familie was heel erg lief voor mij. Ze accepteerden me. Ik was lief, zij waren lief. Maar ik voelde me niet thuis.”
De Nachtwacht
Dus hij vertrekt en gaat de straat weer op. Wordt opnieuw opgepakt, komt weer vrij en gaat het leventje weer in. Bryan vertelt met een grote glimlach nog wel een grappige anekdote over de gevangenis. Op een gegeven moment luisterde hij elke nacht naar ‘De Nachtwacht’. Een radioprogramma waarin gedichten werden voorgelezen. Hij schreef die gedichten altijd over en stuurde ze naar de vele vriendinnen die hij had. Ze waren allemaal enorm onder de indruk van zijn dichtkunsten…
Verslaafd aan de scene
Na zijn laatste straf ging Bryan weer terug naar Rotterdam, naar de moeder van zijn eerste dochter. Daar krijgt hij nog een derde dochter mee. “Maar ik zal het eerlijk zeggen. Ik was er niet echt voor deze kinderen. Ik dacht elke dag aan hen, maar ik was verslaafd aan de scene. En ik ging ook steeds meer gebruiken.”
De scene werd harder. De cocaïne maakte het leven in Rotterdam agressiever en grimmiger, ook voor Bryan. Mensen werden geript en neergeschoten. Bryan verloor vrienden. Hij vluchtte naar Breda, waar hij twee jaar bleef. “Alles bleef aan mij trekken en ik ging zelf nog meer coke gebruiken.” Bryan was toen ongeveer 30 jaar.
Utrecht
Toen zei iemand tegen hem: “Je moet naar Utrecht. Daar kan je veel geld verdienen.” Het bleek de grootste drugshandelplek van Nederland. Volgens Bryan was er nergens op aarde een plek waar zoveel handel was als in winkelcentrum Hoog Catharijne destijds.
“Voordat ik het wist, begon ik voor veel overlast te zorgen.” Bryan ‘had’ de Europalaan en was een dealer in Utrecht. Hij sliep overal en nergens. Volgens Bryan kan je overal slapen als je drugs bij je hebt. Hij was thuisloos. Dat dakloos was niet erg, maar dat thuisloos wel: “Papa was a Rolling Stone…” De gemeente was Bryan op een gegeven moment zat en instanties gingen zich met hem bemoeien.
Schietpartij
Eén anekdote wil hij nog vertellen over die tijd. Bryan is meerdere keren gewond geraakt bij vecht- en steekpartijen, maar werd ook bewust neergeschoten in winkelcentrum Hoog Catharijne. Een Brit richtte het pistool op Bryans borst. Bryan zei: “Schiet dan, je moet nu dan schieten.” De Brit antwoordde: “Ik ga jou niet vermoorden. Ik ga jou hartstikke invalide maken.” Hij schoot twee keer in Bryans knie. Wonder boven wonder heeft hij er nu helemaal geen last meer van.
Bryan vertelt er nog iets schokkends over. Hij rende achter de man aan en had zelf niet door hoe hard hij bloedde. Opeens zakte hij in elkaar. Hij hoorde om zich heen allemaal mensen zijn naam roepen. Maar niemand hielp. Ze vroegen waar hij zijn drugs had. Ze wilden allemaal zijn drugs. Slechts één man hielp hem. Hij bond Bryans been af met zijn riem.
Toen de politie hoorde dat hij neergeschoten was, werd er direct opgeschaald. Bryan was een bekende van de politie, maar volgens hem ook in positieve zin. Hogere rangen gingen zich bemoeien met de schietpartij en kwamen langs om met hem te praten. Bryan noemt dat een grote eer.
Eigen huisje
Met hulp van de instanties belandt Bryan uiteindelijk in een hostel in de wijk Wittevrouwen. Daar had hij een goede tijd en werd wat rustiger. Hij kookte Surinaams voor iedereen, werd officieel geregistreerd en kreeg een uitkering. En er kwam een huisje. Vanaf toen ging het balletje rollen. Mensen zeiden tegen hem: “Je bent toch zo goed met mensen, doe er iets mee!” Bryan vertelt: “Ik ben een opleiding gaan doen als sportinstructeur. Appeltje-eitje. Voor ik het wist, had ik een stuk of 30 man onder me met wie ik ging sporten. Jongeren met autisme en zo.”
Nog twee dochters
Toen leerde hij de moeder van zijn volgende twee dochters kennen. Bryan heeft momenteel namelijk nog twee jonge dochters van acht en negen jaar. Hij ging met deze vrouw in Houten wonen. Bryan begint nu moeilijker te kijken. “Ik ben niet trots op deze tijd. We dronken en rookten veel. Het werd ruzie en narigheid. We hebben ook mooie tijden gehad, maar ik zou mezelf nooit meer zo terug willen zien. Zo agressief als ik kon worden. Alcohol, drugs, een relatie én kinderen, dat werkt niet.”
Bryan verlaat zijn gezin en gaat weer in Utrecht wonen. Hij gaat opnieuw werken als sportinstructeur. Maar ook dat wordt steeds moeilijker voor hem. “Ik nam veel mee naar huis van deze mensen. Hun problemen werden ook mijn problemen.” Hij stopt met werken en gaat een rustiger leven leiden in zijn huisje. Zijn twee jongste kinderen kwamen regelmatig bij hem langs.
Dichtgetimmerd huis
Maar sinds zes weken is Bryan zijn huis kwijt. Hij is zijn huis uitgezet vanwege de vondst van drugs. “De gemeente is samen met de politie gekomen. Ik had wel iets in huis, maar ik dacht dat het niet onder de Opiumwet viel.” Volgens Bryan heeft iemand de drugs in zijn huis geplant en is er een vies spelletje gespeeld. In Utrecht is het beleid streng volgens Bryan. Geen waarschuwing, geen rechtszaak, maar direct een dichtgetimmerd huis.
Daardoor staat Bryan nu weer op straat en is dakloos. Hij heeft regelmatig op een bankje buiten geslapen en slaapt momenteel in de tijdelijke opvang. Hij wil niet weer met geld en drugs een slaapplek hoeven kopen zoals vroeger. Bovendien wil hij graag zijn kinderen blijven zien. Dat is lastig nu. Een opvangplek is niet geschikt om kinderen te ontvangen. Ook is hij bang voor een terugval in drugsgebruik. Tot nu toe gaat dat goed, maar dakloos zijn helpt niet.
Dakloos maar niet thuisloos
Toch zit Bryan niet bij de pakken neer. Hij is dan misschien dakloos, maar hij voelt zich niet meer thuisloos. “Ik heb het mooiste thuis wat er is, dat ben ik zelf. Ik ben de rust. Ik heb vrede in mijzelf. Ik kan huilen en ik kan nu over mijn moeder praten.” Bryan heeft ook af en toe weer contact met zijn oudste drie dochters en is inmiddels opa van twee kleinkinderen.
“Vroeger was ik niet gelukkig. Ik was op zoek. Met al dat geld, al die mooie wijven, seks, dansen, alcohol en drugs. Dat is niks, dan heb je niks. Het is een vervanging. Ik heb veel tol betaald. Maar mijn kinderen zijn gezond. Hun moeders ook. Daar gaat het om.”
Utrecht, 30 april 2025
