Kennismaking
Ik leerde Leo kennen toen hij in het ziekenhuis lag. Hij was net geopereerd aan zijn been of heup, en hij moest blijven lopen. We hebben de hele ochtend gelopen, heen en terug in de gangen van het ziekenhuis. En we kletsten aan één stuk door over onze gezamenlijke interesses: Formule 1 en Tour de France. Later heb ik hem in zijn woning opgezocht en intussen waren we allebei fan geworden van Max Verstappen!
Leo stelt voor dat we elkaar ontmoeten bij de Hema op de Oudegracht, dan kan hij de scootmobiel makkelijk parkeren en in de gaten houden. Als ik daar aankom, een beetje vroeg, zie ik geen scootmobiel maar zie ik hem stralend aan een tafeltje zitten. Wat blijkt? Hij vond dat het zulk mooi weer was dat hij vanochtend besloot een fiets te kopen. En wat een fiets is dat! Een mooie fiets met drie maanden garantie, met slot en ketting, en dat allemaal voor maar tweehonderd euro! Ik laat me bijna overhalen om er zelf ook een te kopen, bij de winkel op het Janskerkhof.
Leo’s jeugd
Leo vertelt over zijn jeugd. “Ik was de middelste van vijf kinderen. Twee broers boven me, twee zusjes onder me. Toen ik drie jaar was, ben ik door een ongeluk ernstig verbrand. Ik moest wel twee à drie jaar in het ziekenhuis blijven. Mijn moeder kon niet vaak op bezoek komen met al die kleintjes thuis. Maar mijn vader en zijn familie waren er altijd. Waarschijnlijk komt het ook daardoor dat het nooit echt boterde tussen mij en mijn moeder. De anderen trokken veel naar haar, ik was altijd bij mijn vader en zijn familie. Ze waren er altijd voor mij.”
Go Ahead Eagles
“Ik ben opgegroeid in Ugchelen, een dorp achter Apeldoorn. Alles draaide om voetbal! En toen bleek dat ik talent had, kwamen mijn vader en zijn hele familie naar de training om mij aan te moedigen. Ik voetbalde met de ‘Go Ahead Eagles’ in Deventer. Dat waren de leukste tijden van mijn leven. Mijn opa achter het stuur, mijn pa en ooms… met z’n allen kwamen ze om mij te zien spelen. Dat waren de leuke momenten. Dat zou ik wel opnieuw willen beleven.”
Mijn pa
“Mijn pa was zo belangrijk voor mij, ik ging altijd met hem mee. Een keer liep ik met mijn vader over een akker en werd ik door een paard opgetild aan mijn broek, hij beet niet maar trok mij de lucht in. Mijn pa probeerde van alles maar uiteindelijk moest hij de boer halen, want dat beest liet me niet los! “
“Mijn pa overleed toen ik zestien jaar was. Hij had kanker door zijn hele lichaam. Op zeven plekken. Hij ging schijndood tijdens de feestdagen en overleed op 10 januari. Daar kwam ik niet overheen. Ik ben er nog steeds niet overheen. Ik denk soms dat als het mijn moeder was geweest, mijn leven er heel anders had uitgezien. Dan was ik op voetbal gebleven en bij hem blijven wonen. Ik word er nog steeds emotioneel van.”
“Pa was net gecremeerd en de jongens kregen ruzie, er viel een klap. En toen Ma vroeg wie er had geslagen, zeiden ze: Leo. En toen zei Ma ‘Leo, je kunt weg.’ En weg was ik. Ik hoorde later dat ze tegen de anderen heeft gezegd: ‘Leo is mijn zoon niet meer’. Dat doet wat met je. Toen ging ik bij mijn oom wonen en werken!” Leo was toen zeventien jaar oud.
“Ik heb mijn moeder en de anderen nooit meer gezien. Jaren geleden hoorde ik via via dat mijn moeder al vier maanden onder de grond lag en ze hadden mij niks verteld. Dat doet ook wat met je. Nee, ik ben niet boos maar het was niet leuk. Het had anders gekund.”
Kok en vrachtwagenchauffeur
“Mijn oom was kok in een ziekenhuis en omdat ik niet wist wat ik moest doen, deed ik een koksopleiding. Maar ik kon geen stage vinden dus zei mijn oom: “Kom maar bij mij.” Binnen een dag was het geregeld, ik heb daar stagegelopen en fulltime gewerkt. Alles heb ik daar geleerd. Ik kook nog steeds voor het Leger (Leger des Heils) en iedereen smult van mijn stamppot, ik ben er bekend om. Of van de kippensoep. Met vijf kilo kip en allemaal groente en smullen maar. Zelfs de begeleiders komen me bedanken!”
“Ik heb altijd als chef gewerkt of als vrachtwagenchauffeur, heel Europa ben ik doorgereden! Ik was toen al dakloos, als je bij iemand woont, heb je geen privacy. Dus ben ik weggegaan bij m’n tante. In een vrachtwagen kun je slapen, maar ook op straat. Ik heb ook voor artiesten gereden, grote namen! Nee…, ik weet het niet meer maar ik heb veel gedaan. En ik zwierf van Groningen naar Maastricht en terug. Het was echt leuk, je vertrekt ’s ochtends in een colonne met tien van die vrachtwagens. Je komt elkaar tegen bij het eten en je slaapt in je eigen wagen. Dan heb je geen huis nodig. Ik wilde geen huis. Je kent het gezegde: als je een dakloze naar binnen haalt, wordt hij ziek en gaat hij dood! Dat wilde ik niet. Gelukkig gaat het nu goed met mijn gezondheid!”
“Op dit moment werk ik drie dagen bij de Nieuwegracht als kok. Nee, ze betalen me niet maar dat hoeft niet, ik vind het fijn om bij de mensen te zijn. Ik vind het leuk om koude schotels te maken voor de feestdagen. Er is dan veel meer geld, mensen willen ook een feestje en ik doe het graag!”
Stadsgids
Leo weet de goede plekken te vinden in de stad. Hij gebruikt zijn kennis ook goed: hij organiseert een paar keer per week stadswandelingen voor groepen. “Ik heb er een op vrijdagavond met twaalf mensen! We gaan langs de plekken waar mensen slapen en we gaan langs belangrijke plekken in Utrecht. Ik vertel veel, ik leg uit hoe het is om geen huis te hebben. Mensen weten vaak niet wat ze moeten met daklozen. Ze denken gelijk aan drugs, drank en stank. Ik laat zien dat het anders kan, daklozen zijn niet allemaal zo. Ik was lang dakloos maar ik vond altijd dat ik er niet als een dakloze uit hoefde te zien: af en toe eens douchen, in een hotel of op het werk, je kunt jezelf schoonhouden als je dat wilt.”
“We gaan ook langs de ‘Levensboom’, in de tuin van het Catharijneconvent. Daar hangen ze metalen plaatjes in met de naam van een overleden dakloze. Veel van mijn maatjes hangen er. Zo worden ze niet vergeten hè. Ik vind het belangrijk dat mensen weten wat dakloos zijn betekent. Mensen hebben het soms erg moeilijk en anderen doen soms veel te moeilijk voor daklozen.”
Nooit verliefd!
Op de vraag of Leo ooit verliefd is geweest, is hij open en helder. Nee! Nooit verliefd geweest! ”Ik was te veel onderweg om een relatie aan te gaan. Ik heb altijd heel hard gewerkt en ik vond de vrijheid prima, wat moest ik met iemand? Nee, ik was gelukkig in m’n uppie, ik heb nooit een vaste relatie gehad. Ik kon heel goed alleen! En ik ben altijd recht voor de raap, dat gaat niet goed met z’n tweeën.“
“Nu heb ik mijn maatjes, één ken ik van het Leger des Heils, de ander is mijn buurman. We zijn elke woensdagavond samen om te darten, we kijken samen voetbal en nu gaan we ook vissen. Er is een geweldig plekkie bij Leidsche Rijn, bij het winkelcentrum achter het muurtje.”
Een eigen woning
“Mijn eerste woning kreeg ik nadat ik heel lang in het ziekenhuis was geweest. Daar heb ik opnieuw leren lopen! En ik had het er goed, geloof mij, het was een mooie plek. Maar toen… toen waren er weer die feestdagen en ik had zoveel verdriet rondom mijn pa. Ik miste hem. Er knakte iets en ik ben ervandoor gegaan, naar Amsterdam. Weer de straat op. Ik trok het niet meer! Toen heb ik weer een hele poos gezworven. Ik had het echt goed daar in die woning. Maar er knakte iets, ik kon er niks aan doen.“
“Nu heb ik weer een eigen woning. Maar wat is er nu anders? Ik weet het niet maar ik ga niet meer weg. Ik denk dat ik het een plekje heb gegeven en ik heb twee goeie maatjes. Ik leef van dag tot dag en haal overal plezier uit.” Op de vraag wat Amsterdam voor hem betekent vergeleken met Utrecht, vertelt hij: “In Amsterdam voelde ik me echt vrij en gelukkig.”
Nog een wens
“Of ik nog een wens heb? Ach, ik heb zo veel gedaan. Maar weet je die enorme trucks die over het ijs door Canada rijden. Ja, dat zou ik wel een keer willen meemaken! Gaat niet gebeuren, dat weet ik. Maar het is zo machtig, zo groot… Die van die serie (Ice Road Truckers) Dat lijkt me gaaf…”
Utrecht, juni 2025
