Het verhaal van Remy, ook bekend als Sky Blue, laat zijn strijdvaardigheid zien. Ondanks een instabiele jeugd en levensweg durfde hij voor zichzelf te kiezen. Een keuze die hem niet altijd in dank is afgenomen, maar die hem zelfliefde en acceptatie bracht. Die boodschap wil hij delen met iedereen die zich herkent in het gevoel van jezelf wegcijferen om te voldoen aan maatschappelijke verwachtingen. In de hoop dat je na het lezen van dit verhaal ook voor jezelf durft te kiezen.
Jeugd
Remy werd geboren op dinsdag 19 december 1978 in het Slotervaartziekenhuis in Amsterdam. Hij groeit op als één van een tweeling in een gebroken gezin met drie kinderen. Zijn ouders lagen al in scheiding toen zijn moeder van hem en zijn zus beviel. Hoewel ze nog een jaar samenwoonden in Amsterdam, volgde daarna de definitieve breuk. Zijn moeder verhuisde met de kinderen naar Almere, waar ze zeven jaar woonden.
Als Remy acht is, hertrouwt zijn moeder. Hij noemt haar nieuwe echtgenoot meteen papa. Maar de werkelijkheid blijkt anders. De man blijkt weinig op te hebben met de kinderen van zijn nieuwe vrouw. Zelfs zijn eigen dochter krijgt nauwelijks aandacht. Remy voelt zich ongewenst. Als Remy hem vraagt: “Je houdt gewoon niet van me, hè?”, krijgt hij als antwoord: “Nee klopt, en ik zal ook nooit van je houden.” Woorden die diepe sporen nalaten.
Zijn moeder is een schat maar kampt met alcoholproblemen, waardoor ze soms de grip op de opvoeding verliest. Toch is ze liefdevol en steunend. Volgens Remy schoot ze daar weleens in door: “Ik kon nooit iets fout doen, en daar heb je niks aan. Je moet een keer op je bek gaan en leren van je eigen fouten.”
Op zijn vijftiende raakt Remy zwaargewond bij een ernstig brommerongeluk. Hij ligt 76 uur in coma, wordt beademd en krijgt metalen platen in zijn kaak: “Ik had weinig kans om het te overleven, maar heb het wonder boven wonder gered.” Het ongeluk brengt hem ook iets positiefs. Van een einzelgänger op de middelbare school wordt hij plotseling een plaatselijk wonder. Zijn ongeluk en herstel zorgen voor een boost aan populariteit. Love and pain beginnen dan ook de eerste contouren van zijn verhaal te schetsen.
Na de middelbare school vindt Remy langzaam zijn weg en volgt opleidingen in metaal- en mechanische techniek. Uiteindelijk vindt hij zijn plek als buschauffeur in het openbaar vervoer. Een beroep dat hij 21 jaar met veel plezier heeft mogen uitvoeren.
Lingeriefetisj
Remy was een jaar of zeven, toen zijn jongere zusje op hem afstormde met een handvol pikante lingerie van hun moeder. “Mama is een hoer!” riep ze, overtuigd van haar ontdekking. Die aanraking met de lingerie van zijn moeder maakte iets in hem los. Al begreep hij meteen dat zijn moeder geen sekswerker was. Via zijn biologische vader had hij al eerder kennisgemaakt met de wereld van de Wallen in Amsterdam, maar dit moment raakte iets diepers. Het leidde tot een jarenlange fascinatie: “Ik heb vijftien jaar lang alleen een lingeriefetisj gehad.” Hij verzamelde slipjes als collectorsitems, zoals anderen postzegels sparen. Binnen zijn gezin werd zijn passie niet aangemoedigd of geaccepteerd. Er werd pesterig en denigrerend op gereageerd.
Relaties
De acceptatie kwam later in zijn leven. Als begin twintiger kreeg Remy een relatie met een vrouw die zijn vrouwelijke kant wel accepteerde. Ze kocht zelfs vrouwenkleding voor hem. Hij voelde zich gezien, geliefd en veilig. Tot het moment waarop alles kantelde. Na bijna negen jaar samen zei ze ineens: “Ik ga bij je weg. Ik wil een echte man.” Hierdoor kwam hij in een sleur van zelfmedelijden terecht. Hij zocht zijn heil in de drugs, een vlucht uit een wereld waarin hij zich steeds minder thuis voelde.
Remy is hier dankzij zijn tweede relatie uitgekomen. Vijf jaar lang vormden ze een gelukkig en liefdevol gezin. Maar na vijf jaar sloeg opnieuw de afwijzing en de pijn toe. Toen hij aangaf zich ook als vrouw te willen kleden, veranderde alles. Wat eerst werd geaccepteerd was ineens onbespreekbaar. Zo belandde hij op straat. De relatie eindigde, maar het zwaarste was het afscheid van zijn destijds tweeënhalf jaar oude zoon. Toch besloot Remy zich niet langer te verstoppen. Maar die keuze had een prijs.
De prijs van jezelf zijn
Het betekende voor Remy, destijds 33, het begin van een diepe crisis. Hij stond op straat, zonder vangnet, zonder plek om naartoe te gaan. Met slechts een plastic tas gevuld met wat boxershorts, sokken en een tandenborstel. Wat hij toen nog niet wist, was dat dit voor een half jaar zijn enige bezit zou blijven. Hij had geen dak boven zijn hoofd, geen vastigheid, geen veiligheid. Zijn drugsverslaving maakte de uitzichtloosheid alleen nog maar groter.
Soms kreeg hij hulp. Oud-collega’s gaven hem krentenbrood of een paar euro. Eén keer per week kon hij zich nuttig maken bij de sociale werkplaats van het Leger des Heils, een klein lichtpuntje in een verder donkere tijd. De dagelijkse sleur als dakloze kende voor hem een vast patroon waarbij hij overdag zijn zolen eraf liep om zichzelf bezig en warm te houden. ’s Ochtends en ’s avonds meldde hij zichzelf bij het Leger des Heils voor een slaapplek.
Toen hij uiteindelijk een vaste plek kreeg bij het Leger des Heils, was de ontlading groot: “Ik heb 48 uur non-stop geslapen. En voordat ik in slaap viel, heb ik 24 uur non-stop gehuild.”
Nadat Remy binnenkwam bij het Leger des Heils meldde hij zich aan bij een afkickkliniek. Hij was vastbesloten daadwerkelijk met een schone lei aan een nieuwe episode in zijn leven te beginnen.
Nieuwe fase
Na zijn herstel en de eerste stappen richting stabiliteit, belandde Remy opnieuw in een langdurige relatie van vier à vijf jaar. Hij trouwde en werd vader van een dochter. Maar ook in deze relatie liep hij tegen dezelfde muren op als voorheen. Waar zijn stiefdochter openlijk werd omarmd vanwege haar lesbische geaardheid, werd Remy afgewezen omdat hij vrouwenkleding droeg.
Die dubbele standaard raakte Remy diep. De relatie kreeg steeds meer barsten. Naast de afwijzing speelden ook spanningen, ruzies en stress een rol. Evenals het voortdurende getouwtrek rondom het contact met zijn zoon uit een eerdere relatie.
Aanpassen aan de sociale normen
Na zijn derde relatie en alles wat daaraan voorafging, zat Remy op zijn 42ste opnieuw in een leeg huis. Geen meubels, geen zekerheid en alleen zichzelf, zittend op een kratje bier. Maar dit keer voelde het anders. Jarenlang had hij zich aangepast aan wat anderen van hem verwachtten. Toch probeerde hij het nog één laatste keer. Zich alleen focussen op mannelijkheid volgens de sociale normen. Mannelijke kleding dragen, zich focussen op fitness, brede schouders, grote armen. Maar het paste letterlijk en figuurlijk niet. Vanbinnen voelde het leeg: “Ik was allesbehalve mezelf.” Tot hij op straat een stuk vrouwenkleding zag liggen. Het raakte iets in hem. Om zijn fascinatie voor vrouwenkleding af te sluiten besloot hij een fotoshoot te doen. Maar die liep anders dan verwacht.
De alles veranderende fotoshoot
De fotograaf, zelf partner van een transfeminine man, gaf hem woorden die bleven hangen: “Je moet nooit jezelf wegcijferen voor anderen.” Tijdens de fotoshoot en het gesprek met haar viel alles op zijn plek. Remy besloot zijn vrouwelijke kant een gezicht te geven. Toen is Sky Blue geboren.
De eerste keer dat hij een pruik opzette en in de spiegel keek was een onvergetelijke openbaring: “Ik keek recht in de ogen van mijn moeder. Ik zag mezelf niet eens. Toen wist ik: dit is het. Dit is goed.” Het voelde alsof hij eindelijk weer zichzelf was.
Vanaf dat moment begon hij zijn vrouwelijke kant te ontwikkelen. Door middel van tutorials en video’s leerde hij over make-up, pruiken en hakken. Sky Blue kreeg een gezicht, een stijl en een stem. Twee jaar geleden kwam hij uit de kast als transfeminine. Sindsdien schaamt hij zich niet meer.
“Pas als je sociale normen los kan laten, leef je niet meer in hokjes. Als je los kan laten wat anderen van je denken, dan ga je pas leven.”
Toen hij voor het eerst als vrouw gekleed naar buiten ging, kwam een ouder stel hem tegemoet. De vrouw keek hem aan, glimlachte en gaf hem een vette knipoog. In die ene blik zat alles waar hij naar verlangde. Erkenning, warmte, en de boodschap dat hij er mag zijn.
Afwijzing op de werkvloer
Maar niet iedereen erkende of accepteerde zijn openbaring. Ondanks de groeiende zelfliefde bleef de pijn van afwijzing voelbaar. Tijdens zijn werk als buschauffeur in Amsterdam leek het bedrijf zich steeds meer LHBTQ+-vriendelijk te profileren. “Ik dacht: als er dan een moment is om uit de kast te komen, dan is dit het.” Voor zijn gevoel stond het bedrijf achter hem. Maar de realiteit bleek anders:
“Zo’n eenderde van de collega’s sprak niet meer tegen mij nadat ik uit de kast kwam. Ze verlieten de kantine als ik binnenkwam. Sommigen wilden zelfs geen bus meer van mij overnemen omdat ik achter het stuur had gezeten.” De acceptatie waarop hij had gehoopt bleef uit.
Unstoppable
Toch laat Remy zich niet breken. Hij zet zijn ervaringen juist in om anderen te helpen. Al jaren is hij actief als ambassadeur voor de transfeminine community, onder andere tijdens de Pride in Haarlem en binnen het roze netwerk op de werkvloer in Amsterdam. Zijn verhaal is zijn kracht geworden.
Maar die inzet heeft ook zijn tol geëist. Veel vriendschappen verwaterden, omdat het contact niet meer oprecht voelde. Pas sinds zijn coming-out twee jaar geleden begint zijn netwerk zich opnieuw op te bouwen. “Ik mag nu mijn eigen familie kiezen,” zegt hij daarover.
Als ik aan Remy vraag welk nummer zijn leven het beste typeert, noemt hij zonder aarzeling twee titels. Namelijk ‘Unstoppable’ van Sia en ‘Sky’ van Sonique.
Hij citeert Sia’s nummer Unstoppable:“I’m a Porsche with no brakes, and I’m invincible, I win every single game…” Remy lacht en zegt: “Verliezen bestaat niet in mijn wereld. Of ik win, of ik leer ervan. I am unstoppable, man!”
Levensfilosofie
Aan het eind van ons gesprek vraag ik Remy wat hij anderen zou willen meegeven. Zijn antwoord past perfect bij zijn levensfilosofie, waarbij love and pain hand in hand gaan:
“Het leven trekt altijd een eigen plan. Het is een soort test waarin je leert omgaan met wat er op je pad komt. Ik denk dat je allemaal met een bedoeling in bepaalde situaties terechtkomt. En blijf vooral in jezelf geloven, dat is voor mij heel belangrijk. Houd van jezelf en durf voor jezelf te kiezen, zonder het oog voor je omgeving te verliezen.”
Amsterdam, juni 2025
