Ik ontmoet Dave op een warme woensdagmiddag in juni in de monumentale tuin achter het conservatorium op de Mariaplaats. De plek doet hem denken aan Maastricht, waar hij voor het eerst op straat belandde. Daar ging hij rond etenstijd altijd bij het conservatorium zitten om naar de muziek te luisteren. “Je moet een beetje geluk hebben, net als met alles”, zegt Dave. “De ene dag luister je naar Beethoven, de andere dag naar de Jostieband.”
Fashion sense
Dave ziet er altijd uit om door een ringetje te halen. Zijn outfits laten zien dat hij een goede smaak heeft. Kenmerkend zijn de gouden sneakers die hij draagt. Dave heeft naar eigen zeggen ‘fashion sense’ en eerlijk is eerlijk: alles staat hem. Ook is een deel van de in totaal dertien tatoeages goed zichtbaar op zijn lijf. Negen ervan verwijzen naar sciencefiction, fantasy films en series, zoals een grote tatoeage van Dragon Ball Z. Als ik Dave vraag waarom hij daar zo graag naar kijkt, zegt hij: “Ik kijk liever dit dan Goede Tijden Slechte Tijden. Waarom zou ik daar mijn tijd mee verdoen? I want to escape from reality, I don’t want to prolong reality.”
Jeugdervaringen
Dave wordt op 26 juni 1987 geboren in Geleen, maar groeit het grootste deel van zijn leven op in België, in Lanaken, vlak boven Maastricht. Daar woont hij met zijn ouders en zijn drie jaar jongere broertje. Vader werkt als hydraulisch monteur bij Stork, moeder werkt in de horeca. Omdat zijn ouders veel aan het werk zijn, begint Dave op jonge leeftijd met koken. Daar ontwikkelt hij zijn passie voor de keuken.
Als Daves ouders wel thuis zijn, heeft hij niet veel aan ze. Hij heeft dan ook geen ‘familiaal gevoel’ als hij aan zijn gezin van herkomst denkt. Het is niet fijn thuis. Zijn ouders drinken vaak en veel en geven geld uit als water. Dave heeft hen en zichzelf beloofd dat hij nooit zo wil worden en drinkt daarom niet tot nauwelijks.
Dave zit op het Koninklijk Atheneum in Lanaken, waar hij begint met klassieke talen en wiskunde. Omdat hij een slimme jongen is – hij heeft een IQ van 138 – gaat het hem goed af. Hij heeft alleen onvoldoende uitdaging, dus hij stapt over naar moderne talen als Duits, Engels en Frans. Ook dat vindt hij niet echt leuk.
Drugs dealen en gamen
Liever hangt hij buiten rond. Hij maakt makkelijk contacten, ook met mensen die drugs verhandelen. Zijn sociale karakter en lange postuur maken hem heel geschikt voor het dealen. Je moet immers een sociaal, maar ook intimiderend praatje met deze en gene kunnen maken. Zo begint Dave op veertienjarige leeftijd met het dealen van cocaïne. In de stad, maar ook gewoon op zijn middelbare school aan de oudste leerlingen.
Dave is meteen transparant naar zijn ouders en vertelt dat hij geld verdient met drugszaken om het gezin te onderhouden. Om de zoveel tijd wordt het internet namelijk afgesloten omdat rekeningen niet betaald worden. En internet is voor Dave cruciaal omdat hij aan online gamen doet. Zijn ouders zijn net als hij gamers, dus Dave is altijd de eerste in de wijk met een Super Nintendo of een Game Cube. Als hij negentien jaar is, verdient hij zelfs geld met professioneel gamen. Hij is goed in strategiespellen en schietspellen zoals Counter-Strike en Unreal Tournament, wint verschillende prijzen en staat in de top drie van Europa. Hij krijgt van alles (muismatten, keyboards, etc.) door sponsoring.
Vindingrijk
Wat op jonge leeftijd al opvalt, is hoe vindingrijk Dave is. Soms is er niet veel meer dan een pak spaghetti en een blik knakworstjes in huis. Het deert hem niet: dan maakt hij daar een maaltijd van voor hem en zijn broertje. Je moet roeien met de riemen die je hebt. Dave is altijd op zichzelf aangewezen. Als iets hem interesseert, kan hij dagenlang YouTube-filmpjes kijken, Wikipedia lezen of met mensen op Reddit in gesprek gaan om meer over een onderwerp te weten te komen. Zo heeft hij zichzelf geleerd off-grid zonnepanelen te bouwen zodat hij op de locatie waar hij tegenwoordig verblijft, stroom heeft.
Koken wordt specialiteit
Als ware autodidact leert hij zichzelf koken. Hij heeft een A2-diploma met specialisatie boekhouding op zak maar gaat de horeca in. Dave maakt een wereldreis en lult zichzelf in elk land een restaurantje in om te leren koken. Hij hoeft geen loon, maar wil alleen kennis over lokale gerechten en een slaapplek. Zo krijgt hij een letterlijk kijkje in de keuken in Mexico, Venezuela, Colombia, Peru, China, Japan, Zuid-Korea, Thailand, Indonesië, Zweden, Engeland, Frankrijk en Denemarken.
Daarnaast blijft hij dealen. Hij gaat om met zware jongens, is er zelf ook een maar komt nooit in aanraking met justitie. De stiefvader van zijn beste vriendin is Hoofd Recherche Drugsdelicten Limburg en aangezien hij daar regelmatig thuis komt koken, heeft hij daar een goede band mee. Als hij ergens gesignaleerd wordt, geeft de politiechef Dave de lichte hint dat hij het eventjes iets rustiger aan moet doen. Dave is bovendien niet te ambitieus: hij wil niet de nieuwe Tony Montana (Scarface) zijn. Omdat hij én in de horeca werkt én drugs dealt, werkt hij drie dagen aan een stuk zonder slaap.
Om het vol te kunnen houden, begint hij zelf ook coke te gebruiken: “Die rotzooi gaf me energie.” Na twaalf tot vijftien jaar heeft hij er helemaal genoeg van. Hij zit bij zijn compagnon thuis, collega’s zijn bezig met drugs inpakken en geldrolletjes maken. In de ene hand heeft Dave een kilo coke vast, in de andere hand zijn pistool. Hij zegt voor de grap: “Luister, op dit moment zou ik alles kunnen overnemen (door jullie kapot te schieten, red).” Waar ben ik eigenlijk mee bezig? denkt hij dan. Hij wil zich focussen op werk en op gamen. Hij stapt eruit, verbindt twee schakels aan elkaar en ‘de ketting is weer heel’.
Verdriet en op zichzelf wonen
Aan het einde van dat jaar, op 12 december 2013, overlijdt de moeder van Dave. Omdat ze ooit is gevallen, kampt ze met een dubbele hernia en artrose waardoor ze nóg meer gaat drinken. Na twee weken palliatieve zorg staat de familie voor de keuze of ze haar hersendood willen laten doorleven. Omdat zijn moeder vaak op Dave wachtte tot hij thuis kwam, hebben ze samen veel gepraat. Ook over de dood. Dave ondertekent het formulier van de arts om de stekker eruit te trekken. Dit is wat zijn moeder wilde. Zijn vader en broertje zijn het hier niet mee eens en nemen het hem erg kwalijk. Een half jaar later vraagt zijn vader wanneer hij eindelijk eens bij zijn vriendin gaat wonen. Dave denkt: je hebt gelijk ook. Hij pakt zijn spullen en op zijn 27e verhuist hij naar Utrecht.
Als afgestudeerd boekhouder komt hij terecht in de erotiekgroothandel in Zaandam, een bedrijf van de vader van zijn toenmalige vriendin. Het contact met zijn vader en broer verwatert tot alleen een telefoontje met kerst of een verjaardag. Hij blijft er vier jaar werken. Naast de boekhouding doet hij ook de inkoop en de verkoop.
Dave koopt een woning met zijn vriendin maar het geluk is helaas niet van lange duur. Hij betrapt haar met iemand anders in hun bed. Hij zet het huis te koop maar slaapt nog een jaar, tot de verkoop rond is, op de bank. Dit is een van de vele keren dat Dave bedrogen en teleurgesteld wordt in de liefde. Zijn motto is dan ook: Vertrouw nooit iemand 100%. Liefde maakt niet blind, liefde maakt dom.
Terug naar België
Dave gaat terug naar België en woont bijna een jaar bij zijn beste vriend en zijn vrouw en kinderen. Daarna krijgt hij zijn eigen appartement in Lanaken. Hij pakt de draad in de onderwereld weer op, hij heeft de connecties nog. Ook leert hij iemand kennen die meer een vader is dan zijn eigen vader. Hij hoeft hem maar te bellen en hij komt gelijk.
De man ziet in Dave bovendien zijn protegee en opvolger. Dave laat drie keer per dag zijn hond uit als hij ziek op de bank ligt, rijdt hem zonder rijbewijs naar het ziekenhuis, en staat dag en nacht voor hem klaar. “Ik ben vaak in de steek gelaten in mijn leven: meer dan eens bedrogen door vrouwen, door mijn ouders. Maar hij zag mij echt om mijn kwaliteiten en wilde die nog beter laten uitkomen.” vertelt Dave. Hij laat Dave inzien hoe je dingen slimmer doet waardoor ze tot ‘minder hoofdpijn’ leiden – een gevleugelde uitspraak van de twee. Want zaken doen is hoofdpijn en ze willen gewoon minder hoofdpijn.
Een nieuwe relatie
Als Dave op een avond met zijn vrienden uitgaat in de Irish Pub, ontmoet hij een meisje uit Maastricht. Hij spreekt af bij haar thuis, waar hij natuurlijk voor haar kookt. Als chef-kok maakt hij daar indruk mee. Dave blijft slapen en gaat de eerste drie weken niet meer weg. Na een paar maanden spreken ze al over samenwonen. Dave werkt als freelance chef in Maastricht, de ene dag bij de Chinees, de andere dag in de Franse keuken. Die afwisseling is ontzettend leuk. Dave verhuurt zijn appartement, renoveert het hele huis van zijn vriendin met zijn spaargeld. Maar twee dagen voordat hij zich wil inschrijven bij de gemeente, geeft zijn vriendin aan dat ze er toch niet klaar voor is. Dave weet het nog precies: hij staat op straat en hij heeft nog €3,64 op zijn rekening. Dat zijn van die kleine dingetjes die hem altijd bij zullen blijven.
Op straat leven
Met één rugzak en een deken brengt hij twee maanden op straat door in Maastricht. Terug naar België is geen optie omdat hij niet terug wil in het drugscircuit. Het kostte hem destijds veel moeite om uit dat milieu te stappen. Dave denkt: dit kan ook een volledig nieuwe start in mijn leven zijn, ik keer niet terug naar Lanaken.
Omdat zijn laatste adres in Nederland in Utrecht was, wordt hij daarnaar verwezen voor opvang en hulp. Hij vindt een vaste woonplek en werkt als freelancer in een pannenkoekenrestaurant. Maar hij verliest de baan nadat hij geschorst wordt bij de Stadsbrug. Ook een nieuwe baan bij restaurant Loetje gaat mis en Dave besluit zijn sleutel in te leveren om niet met duizenden euro’s huurachterstand opgezadeld te zitten. Hij gaat weer op straat leven.
Als ik hem vraag waar hij nu van droomt, dan is het van een kleine foodtruck waarin hij zijn persoonlijke gerechten serveert. Ooit heeft hij in Indonesië een recept voor kipsaté gekregen dat hij verder is gaan perfectioneren. Er hebben zelfs mensen geld geboden voor dit recept. Een kritische chef van een restaurant in België zei: “Dave, jij hebt echt goud in handen!” en biedt € 8.000,- voor het recept. Dave houdt het recept voor zichzelf.
Een oog dat alles ziet
Eigenlijk vindt hij op straat leven helemaal niet erg. “Mensen noemen mij niet voor niets Koning van de Daklozen omdat ik gewoon te goed ben in wat ik doe,” zegt Dave. “Ik heb voor het eerst in mijn leven eigenlijk alles onder controle.” Dave kan doen wat hij wil, heeft tijd om na te denken, is met allerlei projecten bezig. Zo leidt hij mensen rond om ze te laten zien hoe het is om ’s nachts op straat te leven.
Dave heeft een oog gekweekt dat alles ziet. Misschien komt het wel doordat hij aan één oog blind is. Als vijfjarig jongetje is hij met zijn oog op een scherpe paal gevallen. Dave vermoedt dat hij daardoor zijn nog werkende oog extra heeft getraind. Hij vindt van alles op straat: tasjes van Louis Vuitton, T-shirts van Philipp Plein. Wat mensen om 04.00 uur ’s nachts op het terras laten liggen… Als hij op een ochtend bedenkt: Ik moet eigenlijk nog zwarte schoenen hebben voor ’s nachts, vindt hij diezelfde avond nog twee paar zwarte schoenen: Air Force One en Nike Air Max. Ze blijken nog te passen ook. Hij bezit nu meer spullen dan hij ooit had. Hij heeft zeventien paar schoenen, limited editions, trainingspakken van Kenzo, shirts van Versace – allemaal op straat of in kledingcontainers gevonden.
Mensen vragen ook om spullen aan Dave. Heeft hij nog een hengsel voor een tasje? Nee, maar wacht maar, hij komt het wel tegen. Twee uur later komt hij terug met keuze uit vier stuks. Hij vindt het prettig om op deze manier iets voor mensen te kunnen betekenen. Hij heeft er een oog voor om kwaliteit te onderscheiden van troep. Kleding is eigenlijk zijn ticket out of here. Hij wil het verkopen – als hij het voor de helft van de waarde kan verkopen, dan heeft hij voor een kleine €8.000 – €9.000 aan kleding liggen en hoeft hij niet meer op straat te leven. “Ik zal mezelf nooit helemaal begrijpen,” zegt Dave. “Aan de ene kant is het gewoon geniaal wat ik op straat allemaal doe en vind, maar tegelijkertijd is het ook compleet idioot.”
Dave heeft niks nodig. “Ik kan eten, slapen, ik heb kleren.” Hij is even stil. “Ja, misschien genegenheid. Het fijnste gevoel dat er is, is dat er iemand aan je denkt. Iemand met wie je je leven kunt delen. Ik denk, als je elke dakloze man een vrouw zou geven, dat het tien keer beter met ze gaat. Als je iemand hebt om voor te leven…
Maar relaties zijn ingewikkeld als je dakloos bent. “Vriendschap in ‘het circuit’ is gebaseerd op overleven, uitwisselen wat we nodig hebben. En daarbuiten… Ik heb iemand niet echt iets te bieden.” Maar wel zijn mensen graag bij Dave omdat hij veel rust uitstraalt.
Utrecht, augustus 2025
