Amine vertelt open over zijn leven: ‘Van mij mag je alles weten, ik heb geen geheimen.’ Want, aldus Amine, ‘een story zonder waarheid is niks.’ De verhalen van Amine zijn veelkleurig en gaan soms over bekende Nederlanders. Hij legt beschouwend verbindingen die voor hem kloppen. ‘Ik ben filosoof in mijn hart.’ Vorige week vierde hij zijn 53e verjaardag.
Jonge jaren
Amine’s levensverhaal begint in 1982 in Algerije, toen hij tien jaar was. Amine zit dan op de basisschool. Dat doet hij dan zes jaar, hij ontwikkelt zich, groeit zoals een kind dat doet en krijgt ‘goeie punten’. Het gaat lekker met hem. Amine’s vader was leraar. Als hij zijn baan kwijtraakt, gaat hij spullen op het strand verkopen om zijn gezin met acht kinderen te onderhouden. Amine mag soms mee naar het strand en hij heeft daar goede herinneringen aan. Zijn vader is overleden. Hij heeft zijn vier broers en drie zussen nu al 33 jaar niet gezien.
Magie in de kindertijd
Als kind gaat de familie in de zomer naar oma. En daar gebeurt het. Bij zijn oma, ’s nachts in bed, komt de duivel in zijn slaap zijn lichaam binnen. Amine moet die nacht onverklaarbaar huilen en verliest de kracht om zijn benen te gebruiken. ‘Ik was bijna dood.’ De familie gaat na de zomer weer terug naar de grote stad. Maar alles is anders. Een paar maanden lang kan Amine niet lopen. Hij krijgt dertig injecties in zijn benen. ‘Ik ben vanaf dat moment mijn jeugdtijd verloren, en mijn studie.’
Amine wijt het gebeuren aan ‘magie’ en ‘het systeem in Algerije’. De magie heeft op meer familieleden vat gekregen. Zijn vader, moeder, broers, allemaal werden ze op enig moment ziek en kregen ze psychische klachten. Vaak plots. Amine herinnert zich dat zijn broer, toen hij veertien was, uit een impuls met zijn vuist het glas van een deur kapotsloeg. Amine denkt erover na: ‘Ik bestudeer de situatie, ik weet het zeker, het was magie. Toen wist ik het niet.’ Hij kijkt berustend om zich heen, ontspannen in zijn trainingsbroek; zijn bruine ogen kijken me aan vanonder een muts.
Naar Nederland
In 1992 stapt Amine met een visum op de boot van Algiers naar Marseille. Zijn plan is om naar Engeland door te reizen, het wordt Duitsland. In 1993 komt Amine met de trein naar Nederland, naar Rotterdam. Daar pakt hij alle soorten werk aan: hij is krantenbezorger, werkt in een winkel, maakt schoon en oogst tomaten bij een boer. Hij huurt een kamer. Amine kijkt terug op een mooie tijd, dagen die hij besteedt aan zaken die hij belangrijk vindt: ‘bidden, werken en sporten.’
Opnieuw magie
Dan begint de ellende (opnieuw). Amine noemt het ‘de eerste magie in Nederland’. Zijn buik is ziek, hij krijgt psychische klachten. De tweede keer gebeurt als hij ‘een stukje uit Marokko’ eet. ‘Maar ik voelde mijn buik helemaal gesneden worden. Door die magie komen die problemen van mijn leven,’ vertelt Amine. ‘Vanaf die tijd slaap ik niet ’s nachts, want dat doet de duivel ook niet.’ Om veilig te blijven loopt hij zijn krantenrondes tot het ochtend wordt en dan slaapt hij tot een uur of twee in de middag.
Later neemt de magie andere vormen aan en werkt die ook door in seksuele momenten. Zo is na een intiem moment met een Poolse vriendin het condoom de volgende ochtend verdwenen. ‘Sinds die tijd volgen vrouwen mij.’ Amine is desondanks hoopvol: ‘In de toekomst zou ik graag trouwen en kinderen krijgen.’ En ook zegt hij, terugdenkend aan de Poolse vriendin: ‘Ik hou van haar.’
Opgepakt en illegaal verblijf
In 1997 wordt Amine opgepakt tijdens een controle in de trein in Gouda. Na zeven maanden gevangenis verhuist hij naar Den Bosch en vraagt tijdelijk asiel aan. Hij is in 1999 uitgeprocedeerd en verdwijnt uit beeld. Hij woont illegaal in Eindhoven en verblijft ook kort in Brussel. Daar wordt hij met psychische klachten opgenomen. Hij vraagt daar asiel aan, maar keert toch terug naar Nederland. Amine zegt: ‘Mijn hoofd zei: ik moet terug.’ Hij volgt de stem in zijn hoofd en leidt weer een leven in de illegaliteit en loopt wederom een krantenwijk. Die tijd wordt gekenmerkt door weinig eten, weinig slapen en veel armoede. Amine ontdekt dat veel mensen vijanden maken voor niets. ‘Ik ben een mens van vrede. Ik wil vrienden, ik kom voor geld, een sjiek leven, een mooie auto’.
Die milde blik op de mensheid zet hem ook aan tot actie. Zo stuurde hij een vredesboodschap naar premiers en presidenten ‘om een derde wereldoorlog te voorkomen’. En mensen komen al die jaren naar hem toe voor zijn pen en zijn dichtkunst. De werken zijn kenmerkend voor wie Amine is: ‘Ik ben een man met vriendelijke dingen. Ik hou van mensen. Ik hou van mooie vrouwen, het goeie leven.’
Met liefde draagt hij een paar werken voor:
Nu wordt herhaald in de toekomst
Het verleden is lang
De toekomst is lang
Nu is te kort.
Side by side is near you
Step by step is closer to you
The way you think is the way you feel
Once again
Is not the same
In Utrecht
Ruim twintig jaar woont Amine nu in Utrecht, de stad waar hij wil blijven. Hij heeft een woonplek in een beschermd-wonenhuis voor mensen met een psychiatrische kwetsbaarheid. Amine is een sportman; hij houdt van vechtsporten en ontdekte kenpo karate, de Japanse verzamelnaam voor de vechtkunst van de Shaolin-monniken uit China. ‘Ik ben gewoon naar binnen gegaan,’ en hij voelde zich meteen welkom.
Over de kantelpunten in zijn leven spreekt hij berustend: ‘Ik kwam hier om mijn familie te helpen maar door de magie kon ik niets doen.’ De paradox in Amine’s leven is dat dit tegelijkertijd een pijnlijk gegeven is. Amine geeft zijn leven dan ook een 2: door de buikziekte, psychische klachten en door de chronische last in zijn longen en heup van ‘pijn in zijn ziel, hart en hoofd’. Amine zegt: ‘Ik weet wat pijn betekent. Al 43 jaar leef ik in armoede en eenzaamheid. Maar ik ben lief en blijf lief.’ Hij voelt zich daarin gesterkt door zijn lievelingsnummer ‘Like Jesus to a Child’ van George Michael.
Analyse van de wereld
Amine ziet magie, de rode draad in zijn levensverhaal, als een internationaal systeem dat hem achtervolgt. ‘Het is een oorlog, en in die oorlog ben ik liefde.’ Zijn analyse van de wereld? ‘Mensen willen meer macht. Waarom kunnen we niet gewoon mensen helpen en geen oorlog maken?’
Hoe blijft Amine hierin staande? ‘Ik ben enkel verslaafd aan deze’, zegt Amine met een brede lach, alle tanden zichtbaar in zijn gezicht, en hij haalt een doosje snuiftabak uit zijn fleecejas. Om dan weer reflectief af te sluiten: ‘Ik hou van deze wereld en ik gun goeie dingen voor mensen, speciaal zieke mensen.’
Bedankt Amine, voor je verhaal. ‘Graag gedaan, Super De Boer,’ zegt Amine. Humor heeft hij ook nog.
Utrecht, oktober 2025
