“In 1967 of 1968 besloten mijn ouders naar Stuttgart te verhuizen, mijn vaders zeven jaren in het leger waren afgelopen en hij is gerechtsdeurwaarder geworden. Ik zat toen in de eerste klas bassischool, maar wou absoluut niet weg uit Alsfeld, waar ik geboren ben. Voor mij was het een soort paradijs. Ook mijn Petter (peetoom) vond het geen goed idee. Maar mijn vader had de zeggenschap.” Ondanks haar weerzin en de steun van haar oom moest Annet weg uit haar veilige plek.
Haar opa en oma woonden daar. Oma had een grote moestuin waar iedereen uit mee at. Wij hebben met Annet deze plek bezocht, zij heeft haar geboortehuis terug gezien. Ziet u het voor u, een glooiend landschap, landelijk met veel groen en een groepje huizen verscholen tussen de bomen.
Van pastoors, wijwater, kwasten en religieuze tradities moest Annet niet veel hebben. Toen haar persoonlijk begeleider tegen Annet zei dat zij de pastor had gewaarschuwd werd daarop afwerend gereageerd door Annet. Maar Zwanine komt, is dat wel goed, dan? Dat was gelukkig geen probleem. Met Annet sprak ik niet over God of het hiernamaals. Wij bespraken wat er was geweest, dat zij het paradijs had gekend.
Proberen te ontsnappen
Ik heb Annet pas eigenlijk goed leren kennen in Nieuw Sion, een klooster bij Deventer. Daar vertelde zij mij veel over zichzelf. Om de paar uur zijn daar korte diensten in de kerk. Annet sloeg er geen een over. Wij spraken over haar jeugd in Duitsland.
Zoals over haar vader die haar ooit had opgesloten had, en daarmee wilde afdwingen dat zij weer terug zou keren naar het gymnasium waar zij op zat. In haar drang om haar vriendje weer te zien en haar behoefte aan drugs sprong zij uit het raam. Zij brak haar rug. Lang lag zij in het ziekenhuis en herstelde redelijk. De mensen die haar kennen van de laatste jaren weten dat haar rug vergroeid was. Dat is gelukkig niet altijd zo geweest. Na haar periode in het ziekenhuis moest zij naar een internaat ver van Stuttgart. Dit vond zij natuurlijk niet leuk. Haar oom stuurde brieven en ondersteunde haar en haar ouders zo veel mogelijk in die periode. Haar kleine broertje vertelde trots op school dat zijn stoere zus al in de gevangenis had gezeten. Annet was toen zestien jaar.
Haar Petter, haar vriend
Zij vertelde mij dit met een glimlach alsof het een jeugdzonde was geweest en dat zij daar nu helemaal overheen was gekomen. Wij weten allemaal dat het niet zo was. Annet kreeg een leven waarbij de verslaving en het gebruik van drugs de boventoon voerde. Toch was daar ergens die lieve intelligente vrouw die over alles nadacht en waar je mooie gesprekken mee kon voeren. Haar oom heeft waar gemaakt wat hij haar beloofde. “Zolang ik leef, heb jij een vriend”, had hij haar ooit gezegd. In 2022 zochten de vrijwilligers van Walk of Life samen met Annet de oom op. Hij omarmde haar en had haar bos bloemen aangenomen. “Meisje, meisje toch…” zei hij.
Annet schreef er dit over: “Zwanine kwam mij opzoeken en wij hadden een heel leuk gesprek als bijna altijd, ik weet ons contact te koesteren, is echt speciaal en zo heb ik nu ook shots van mijn paradijs Alsfeld. Zondag heb ik kort met mijn oom gesproken, bij Petter is alles in orde, hij lijkt iets nadenkelijker. Ook ben ik Zwanines kennis erg dankbaar voor zijn erbij horen met raad en daad bij onze tocht, die toch 1000 km lang was. Ik heb ervan genoten, echt waar. Ook de badkuip in de hotelkamer heeft me duidelijk gemaakt wat voor een leven ik min of meer weggegooid heb. Mijn Petter vindt het heel erg om te zien hoe ik er nu uitziet met deze bochel… maar hij houdt van me voor wie ik ben en niet hoe ik er nu uit zie. Het leven gaat verder en misschien is het nog eens de tijd dat wij mensen meer inzicht gegeven wordt, waardoor wij de betekenis van ons leven beter begrijpen. Ik was een hippie en een punker.”
Bewust afscheid
Wat hebben met elkaar op een bewuste en intense manier afscheid van Annet mogen nemen. Heel bewust vroeg zij de morfine te verhogen en daarmee in slaap te vallen. In al die jaren van misbruik, extreme omstandigheden, jagen op drugs, pijn, vernedering met als doel de onwerkelijke gelukzaligheid van de uitwerking van drugs. Wij zagen ook haar verdriet, de schaamte en de machteloosheid. Ondanks dat wist Annet na al die jaren haar waardigheid te behouden. Diep down bleef zij haar bijzondere zelf. Wij zagen dat in het ziekenhuisbed op de IC. Dat was geen afhankelijke verslaafde vrouw, dat wat een vrouw die bewuste keuzes had gemaakt en daar de consequenties van heeft gedragen tot het allerlaatste moment.
Ik heb haar eigen teksten gebruikt bij de uitvaart. Nog lang niet alles is doorgelezen wat zij mij nagelaten heeft. Haar dagboeken, wachten erop om gelezen te worden en bewerkt te worden.
Zoals zij zelf schreef in oktober 2022: “Sorry, maar verder kom ik niet, kunnen jullie het overnemen a.u.b?”
No responses yet