Barry

Opgetekend door Nicoline van Wonderen, oktober 2023

“Ik wil uit de zorg, ik wil zelf invulling geven aan mijn leven.”
“Als je ergens in zit, wil men in Nederland dat je daarin blijft. Men kan niet loslaten en men kent geen verandering. Mijn insteek is echter heel los en ik ben veranderd. Ik wil uit de zorg en zelf invulling aan mijn leven geven.”
Met die strijd is Barry bezig. Na jaren beschermd wonen, heeft hij uit eigen beweging de deur achter zich dichtgetrokken en gekozen om als dakloze verder te gaan totdat hij zijn leven op orde heeft met een baan en huisje en een hernieuwd contact met zijn geliefde Nona. De zorg wil hem echter terug in beschermd wonen.

Barry wordt geboren op 24 juni 1972 in Amsterdam en groeit op in een prettig gezin met moeder, vader en vier jaar oudere broer Michael. Tot zijn elfde wonen ze in Osdorp. Daarna verhuizen ze naar IJmuiden. Omdat zijn ouders niet echt bij elkaar passen, “mijn moeder is lief en mijn vader is trots”, gaan zij scheiden. Barry blijft bij zijn moeder wonen: “Zij was alles voor mij. Ik kon zowel vreugde als verdriet met haar delen. Ik herinner me gezellige wandelingen met haar en onze hond Boris. Ik was een gelukkig kind en had het fijn met mijn moeder en op school.” Ook heeft hij fijne herinneringen aan camping Bakkum waar ze een huisje hadden. Hij deed daar aan “blikje trappen”, maar hield ook van borduren. Hij behaalt het diploma LBO brood- en banketbakker, waarna hij verder studeert op het MBO specialisatie banket.
Hij maakt dat niet af: “Ik was bang het niet te redden en ik koos voor geld verdienen.” Als hij eenentwintig is, pleegt zijn moeder zelfmoord. Volgens hem omdat zij opnieuw teleurgesteld werd in de liefde. Voor Barry een groot en traumatisch verlies.

Na een weekendbaantje in een bakkerij heeft hij diverse banen gehad op Schiphol. Ten tijde van het Paarse kabinet, hij is fervent PvdA-er, is hij daar heftruck loodsmedewerker bij een Amerikaans bedrijf. Hij is daardoor zelfs in Amerika geweest. Wanneer het CDA aan de macht komt, moet hij ineens een heftruckdiploma hebben. Hij gaat daarvoor aan de slag, maar als iemand geld heeft gestolen, “Ik niet”, worden vier mensen ontslagen, waaronder Barry. Deze valse beschuldiging en nog wel van een baas die hij hoog had zitten, heeft een grote invloed op hem. De onrechtvaardigheid en het feit dat zijn moeder hem opgevoed heeft met eerlijkheid maken dat de nog rouwende jonge man een tweede grote klap te verwerken krijgt. Een volgende baan loopt ook niet goed af. Zijn wens nu is weer aan het werk te kunnen op Schiphol als bagagemedewerker. Hij vindt zichzelf jong genoeg en er wordt veel personeel gevraagd.

In de loop der jaren raakt hij verslaafd aan drugs en drank en krijgt hij depressies. Hij zegt dat hij meerdere keren de dood in de ogen heeft gezien: met drugs in het lijf zwemmen in zee, wat tot onderkoeling leidde, in slaap vallen op Mystery land. “Het licht ging uit.” Het resulteerde in opname in GGZ instelling Dijk en Duin in Castricum en jaren van beschermd  op het laatst in Den Haag. Daar heeft hij moeten tekenen voor “onbepaalde tijd beschermd wonen”. “Toen was dat oké, maar ik ben inmiddels vijftien jaar van de drugs/drank af. Ik wil uit de gevangenis van het beschermd wonen en de zorg en ik wil weer zelf invulling aan mijn leven geven.” Hij hoopt zijn leven weer goed en veilig te maken door gezond te leven zonder drugs, drank, sigaretten, koffie, thee, suiker en kaas en met een baan en huis. En dus heeft hij de deur van beschermd wonen, waar ook zijn geliefde Nona woont, achter zich dicht getrokken en kiest hij al drie jaar voor een tijdelijk leven als dakloze.

De zorg wil hem echter terug in beschermd wonen. Ze hadden hem zelfs als vermist bij de politie opgegeven. Toen hij daar achter kwam, heeft hij zichzelf gemeld bij de politie en gezegd dat hij dus helemaal niet vermist werd. Als dakloze slaapt hij in eerste instantie in het Centraal Station: “Verschrikkelijk, wat je daar ziet: drank, drugs, dealers!” Ook het op straat op de harde stenen slapen vond hij onprettig. Maar nu hij bij het Stoelenproject kan overnachten geeft hij zijn leven toch een zeven. Hij houdt van voetbal kijken en is groot Ajax fan: “Oh, wat jammer dat ze er nu zo slecht voor staan!” Hij geniet van het lezen van kranten in de bibliotheek en het kijken naar boten bij het Bimhuis. “Ik weet dat het leven zo kan veranderen.”

Buiten zijn moeder heeft hij maar van één andere vrouw gehouden: Nona, die nu nog steeds in beschermd wonen in Den Haag woont. Vijftien jaar hebben zij een relatie en hoewel ze elkaar nu niet meer zien, is het volgens hem niet uit. “Ze is mooi en belangrijker: ze heeft een goed hart. Ze heeft heldere ogen, is eerlijk en ik voel me veilig bij haar.” Haar nu terugzien, wil hij echter niet. Hij wil eerst zijn leven op orde krijgen. Mogelijk is hier een link met hetgeen hij later zegt: “Als je het leven niet meer serieus neemt, doe het voor een ander. Maar als je het zelf niet kunt, kan je het ook niet aan een ander geven.” Ook met zijn vader en broer heeft hij geen contact meer.“Veel mensen uit mijn leven zijn weg. En daar word ik bang van.”
Daarbij is hij bang dat het niet goed gaat in de wereld: “Ik ben bang voor oorlog. Er zijn verkeerde machten aan spel: Rutte die alleen maar lekker praat, Poetin en Fico in Slowakije die – hoewel in de EU – pro Poetin is. De hele Europese Unie vind ik een fiasco en ik vind het lovenswaardig dat Engeland uit de EU is gestapt. Ik ben van mening dat politiek mensen dient samen te brengen en dat links en rechts elkaar de hand moeten schudden en elkaar iets moeten gunnen. De praktijk is echter anders. En dat alles baart mij zorgen.”

Gelukkig voor hem is hier op de stoel van het Stoelenproject een veilige plek. Een grote hal waar hij als een soort boeddha op zijn stoel tegen de muur zit, water drinkt, het zoete toetje afslaat en waar hij straks op het plastic matras kan slapen. De volgende dag gaat hij dan douchen bij Da Costa. Een magere basis van waaruit hij zijn strijd blijft voortzetten om onder het beschermd wonen vandaan te komen en om zijn eigen invulling aan zijn leven te geven met hoop op een baan, een huis en het samenzijn met Nona.
“Dan is mijn leven een acht waard. “

Barry, veel kracht toegewenst op je tocht.

Opgetekend door Nicoline van Wonderen, oktober 2023