De mens is een sociaal dier dat opleeft van contact en van gezien worden. Maar wat als de samenleving je nauwelijks opmerkt? Fotograaf Eva Meylink portretteert mensen die geen of weinig netwerk hebben en creëert zo blijvend bewijs van hun bestaan.
Bron: Het ParoolIeder mens diet ertoe, ieder verhaal doet ertoe. Dat is het uitgangspunt van Walk of Life opgericht door drugspastoor Zwanine Siendenburg. Doel is levensverhalen van ‘mensen zonder netwerk’ op te tekenen en bewaren in een databank. Vrijwilliger Jan Hoekema: “Je moet niet wegblijven van moeilijke vragen.”
Bron: Het StraatjournaalEenzame mensen met vaak psychiatrische problemen of een verslaving gaan nu nog dood zonder dat iemand hun levensverhaal kent. In het project Walk of Life, wordt daarom in verschillende steden hun ‘sociaal testament’ verzameld.
Bron: TrouwRuurd valt mij direct op als ik hem zie, ergens in september. Blote voeten, ontblote buik, zittend op een bank. Met een schilderij van een bootje op zee, twee jongens in een roeiboot waarover Ruurd zegt dat het vluchtelingen zijn, roeiend in een bootje want er is geen kust te zien.
Wat is de zin van het leven? Waarom ben ik hier? In een hevig individualistische samenleving, en zonder het grote verhaal van een kerk dat je begeleidt van wieg tot graf, moeten we veel vragen zelf zien te beantwoorden. Maar hoe?
Bron: VPRO TegenlichtAls ik Abdelkader ontmoet vertelt hij vol passie verhalen over Tunesië. Daar werd hij in 1980, in de hoofdstad Tunis, geboren en daar wil hij ook begraven worden. Zijn ouders wonen nu nog in Tunesië en hij heeft zo vaak mogelijk contact met hen, bijna elke dag.
Aangezien hij later, 2011, naar Dordrecht in Nederland kwam, was hij geen oorlogsvluchteling en kwam hij niet in aanmerking voor een verblijfsvergunning. Op grond van het Nederlanderschap van zijn inmiddels twaalfjarige zoon, zou hij dat wel kunnen krijgen. Echter hij had geen bewijs van zijn vaderschap.
